Ik kwam met een beetje surfen op dit artikel terecht:
http://www.continuum.nl/artikelen/wrdvk00.htm
Transseksualiteit en religie.
Moderator: Moderators
Vandaag een gesprek met mn ouders mbt transseksualiteit. Daar kwam toch sterk naar voren dat ze zich graag niet mengen in "de tijd en maatschappij waarin we nu leven" . Alles kan, alles mag, maar het is niet gezond. Sterker nog, als transseksueel ben je haast verplicht om op mannen te vallen, omdat je als vrouw niet op vrouwen kunt vallen. Dat is niet gezond. Om het wat smakelijker te maken, werd er ook nog verteld dat Sodom en Gomora vernietigd werden door afgoderij, homosexualiteit, overspel, etc etc. En ik? Ik kan pas enige steun en acceptatie verwachten als ik groen licht krijg van het VU. Maar als ik ze nu zo hoor, dan geef ik dat vrij weinig kans....
Religie maakt meer kapot dan liefde goed kan maken....
Religie maakt meer kapot dan liefde goed kan maken....
Daarom staat er ook zo mooi, als er geen liefde is is het niks.
(even mijn eigen vrije vertaling).
Ik hou er niet echt van om iedereen met bijbelteksten om de oren te slaan.
Ik heb het hele stuk gelezen, en het lijkt erop dat je je ouders niet gaat overtuigen met tegenargumenten. Ik denk eerder dat de kans op beschadiging van de relatie tussen jouw en je ouders aan de orde is.
Als ik het mijn ouders had verteld, dan had ik ook niet meer hoeven komen in eerste instantie. Pas als ze zich erin verdiept hadden dan was het weer goed gekomen. (dit even terzijde).
Mag ik vragen hoe jouw geloof is onder deze situatie?
Mijn geloof had eerst een stevige deuk opgelopen.
(even mijn eigen vrije vertaling).
Ik hou er niet echt van om iedereen met bijbelteksten om de oren te slaan.
Ik heb het hele stuk gelezen, en het lijkt erop dat je je ouders niet gaat overtuigen met tegenargumenten. Ik denk eerder dat de kans op beschadiging van de relatie tussen jouw en je ouders aan de orde is.
Als ik het mijn ouders had verteld, dan had ik ook niet meer hoeven komen in eerste instantie. Pas als ze zich erin verdiept hadden dan was het weer goed gekomen. (dit even terzijde).
Mag ik vragen hoe jouw geloof is onder deze situatie?
Mijn geloof had eerst een stevige deuk opgelopen.
Who, being loved, is poor? (Oscar Wilde)
ben ik nog niet uit... misschien 
-
Frederique_
- Forum Junkie
- Berichten: 4825
- Lid geworden op: do apr 01, 2004 19:44
- Locatie: Amstelhoek (20km van Amsterdam)
- Contacteer:
En als ik even onaardig mag zijn, dan denk ik dat je weer met het grootste simplisme over een anders gevoelens aan het heenwalsen bent.
Nee, ik heb gelukkig nooit met dit soort problemen te maken gehad. Maar God, wat was ik bang dat ze me af zouden wijzen toen ik mijn verhaal vertellen ging. Precies voor de zaken die Amber/Saartje hier beschrijven...
Groetjes,
Frederique
Nee, ik heb gelukkig nooit met dit soort problemen te maken gehad. Maar God, wat was ik bang dat ze me af zouden wijzen toen ik mijn verhaal vertellen ging. Precies voor de zaken die Amber/Saartje hier beschrijven...
Groetjes,
Frederique
Kijk ook eens op de genderkalender !
-
Carin
- ff weer wat posten
- Berichten: 44
- Lid geworden op: zo dec 11, 2005 8:34
- Locatie: Midden Nederland
Dat zijn een heleboel berichten. Maar eigenlijk maar twee die hout snijden. Claudia lijkt er goed over nagedacht te hebben, maar Linda slaat naar mijn ervaring de spijker volledig op de kop (en dat is toch waar je hem raken moet?).
De essentie van Christendom is de liefde. Niet mijn uitspraak, maar die van mijn vader tijdens de intake in het ziekenhuis waar ik voor SRS kwam. Mijn ouders en ik hebben een jaar uit elkaar gelegen, maar uiteindelijk kwam alles weer goed. Door het nadenken van beide kanten over wat ons geloof nu eigenlijk voorstelde. Door ruimte te geven aan die knul waarover we pas iets gevierd hebben: dat hij niet zo dood was als menigeen hem hebben wilde.
En die Bijbel? Pure magie. Je kunt hem helemaal van buiten leren en toch nog niet begrijpen wat er staat terwijl ik mensen meegemaakt heb die nauwelijks kunnen lezen maar het begrip eenvoudig kregen. Vandaar dat het inderdaad nutteloos is te proberen dergelijke gevechten op argumenten te winnen, want dat verliest iedereen bij voorbaat.
En twijfel? Sommigen noemen het 'de grootste vijand van geloof' maar ik persoonlijk vind het 'een weg naar geloof' want iemand die twijfelt moet op zoek gaan naar de kern. Dat kan lang duren. Bij mij en mijn ouders ging het ook niet meteen of zonder slag of stoot. Maar uiteindelijk lukte het. En hoe? Niet door argumenten want die zijn goed voor wetenschappelijke stellingen maar we praten hier nadrukkelijk niet over wetenschap. Ik heb het een theoloog horen benoemen als: wetenschap spreekt de ene taal en religie de andere. Daarom zijn ze nog geen vijanden, maar je kunt niet over de een praten in de taal van de ander. Ze bestaan gewoon alletwee.
Of ik dus een raad heb 'hoe zoiets aan te pakken'? Natuurlijk niet! Hoe zou dat kunnen, de ene situatie is de ander toch niet?
Maar één ding weet ik zeker: geloof kan een hinderpaal lijken, maar als je God de kans geeft te gaan werken, komt hij uiteindelijk met een oplossing want dat is wat hij zelf ook wil.
Maar dat alles vereist een vast vertrouwen van alle betrokkenen: ben je bereid op zoek te gaan? Blijf je niet hangen in dogma's?
Wat zei je? Of ik stapelgek ben? Ja, ik was gek genoeg om door te zetten toen alles mis liep. Want toen ik er alleen voor leek te staan, stond ik toch niet alleen. Daarom is dat Paasfeest voor mij iets meer dan eieren zoeken en daarom weet ik ook dat deze waanzin echt is: been there, done that.
Carin.
De essentie van Christendom is de liefde. Niet mijn uitspraak, maar die van mijn vader tijdens de intake in het ziekenhuis waar ik voor SRS kwam. Mijn ouders en ik hebben een jaar uit elkaar gelegen, maar uiteindelijk kwam alles weer goed. Door het nadenken van beide kanten over wat ons geloof nu eigenlijk voorstelde. Door ruimte te geven aan die knul waarover we pas iets gevierd hebben: dat hij niet zo dood was als menigeen hem hebben wilde.
En die Bijbel? Pure magie. Je kunt hem helemaal van buiten leren en toch nog niet begrijpen wat er staat terwijl ik mensen meegemaakt heb die nauwelijks kunnen lezen maar het begrip eenvoudig kregen. Vandaar dat het inderdaad nutteloos is te proberen dergelijke gevechten op argumenten te winnen, want dat verliest iedereen bij voorbaat.
En twijfel? Sommigen noemen het 'de grootste vijand van geloof' maar ik persoonlijk vind het 'een weg naar geloof' want iemand die twijfelt moet op zoek gaan naar de kern. Dat kan lang duren. Bij mij en mijn ouders ging het ook niet meteen of zonder slag of stoot. Maar uiteindelijk lukte het. En hoe? Niet door argumenten want die zijn goed voor wetenschappelijke stellingen maar we praten hier nadrukkelijk niet over wetenschap. Ik heb het een theoloog horen benoemen als: wetenschap spreekt de ene taal en religie de andere. Daarom zijn ze nog geen vijanden, maar je kunt niet over de een praten in de taal van de ander. Ze bestaan gewoon alletwee.
Of ik dus een raad heb 'hoe zoiets aan te pakken'? Natuurlijk niet! Hoe zou dat kunnen, de ene situatie is de ander toch niet?
Maar één ding weet ik zeker: geloof kan een hinderpaal lijken, maar als je God de kans geeft te gaan werken, komt hij uiteindelijk met een oplossing want dat is wat hij zelf ook wil.
Maar dat alles vereist een vast vertrouwen van alle betrokkenen: ben je bereid op zoek te gaan? Blijf je niet hangen in dogma's?
Wat zei je? Of ik stapelgek ben? Ja, ik was gek genoeg om door te zetten toen alles mis liep. Want toen ik er alleen voor leek te staan, stond ik toch niet alleen. Daarom is dat Paasfeest voor mij iets meer dan eieren zoeken en daarom weet ik ook dat deze waanzin echt is: been there, done that.
Carin.
valt wel mee, ik geef mijn visie,thats itFrederique_ schreef:En als ik even onaardig mag zijn, dan denk ik dat je weer met het grootste simplisme over een anders gevoelens aan het heenwalsen bent.
Nee, ik heb gelukkig nooit met dit soort problemen te maken gehad. Maar God, wat was ik bang dat ze me af zouden wijzen toen ik mijn verhaal vertellen ging. Precies voor de zaken die Amber/Saartje hier beschrijven...
Groetjes,
Frederique
daarnaast, wat weet jij van de gevoelens van Amber?
daarnaast weer, je hypothetische gedachtengang over eventuele afwijzing maakt het tot een probleem, niet de afwijzing zelf
back to topic
Ik geloof voornamelijk in mijn eigen kracht. Ik noem mezelf geen christen meer en twijfel ook sterk aan het bestaan van een God. Ik zal mezelf nooit een antichrist noemen. Simpelweg omdat ik niks tegen de persoon Jezus en Zijn leer heb. Een leer die, imo, gelijk staat aan liefde, verdraagzaamheid en respect. Een leer die helaas door veel van Zijn volgelingen niet meer gekend of tot uitvoer gebracht wordt.lindaR schreef:Mag ik vragen hoe jouw geloof is onder deze situatie?
Zou je die misschien kunnen uitleggen? Want de strijd die ik met hen voer (acceptatie icm religie) is anders dan de dingen waar ik met mezelf mee worstel.Joyy schreef:nog verder doorgedacht denk ik dat je strijd met hen meer over jezelf gaat dan over hen
Het is trouwens wel heel typisch: een hele goede vriendin (niet gelovig) die ik hier over mailde, komt met hetzelfde bijbelstuk over de eunuchen.
wat ik bedoel is dat de troubles met anderen eigenlijk alleen iets zeggen over jezelf
das mooi, want dan heb je hen niet nodig om die troubles op te lossen
anders gezegd: je heb hen niet nodig om te leren omgaan met de vervelende situatie, het gaat er om hoe jij er mee omgaat en tot noch toe, maak ik uit je schrijven op, verloopt dat niet lekker
dus, een kans om jezelf te onderzoeken en te bekijken hoe je er zodanig mee om kan gaan dat je er vrede mee hebt
en soms is het het beste een situatie gewoon exact te nemen zoals die is, verandering begint tenslotte bij acceptatie
das mooi, want dan heb je hen niet nodig om die troubles op te lossen
anders gezegd: je heb hen niet nodig om te leren omgaan met de vervelende situatie, het gaat er om hoe jij er mee omgaat en tot noch toe, maak ik uit je schrijven op, verloopt dat niet lekker
dus, een kans om jezelf te onderzoeken en te bekijken hoe je er zodanig mee om kan gaan dat je er vrede mee hebt
en soms is het het beste een situatie gewoon exact te nemen zoals die is, verandering begint tenslotte bij acceptatie
Mijn ouders zijn voor mij altijd vrij belangrijk geweest. Ik ben ook niet afhankelijk van hun goedkeuring, integendeel. Maar het zou fijn zijn als ze achter me zouden staan, ongeacht hoe zij er vanuit hun religie tegenover staan. Hoe kan ik hun trouwens nodig hebben om om te gaan met een vervelende situatie die juist door hun geschapen is? Zij scheppen een situatie die vervelend is. Maar hoe kunnen zij mij dan helpen om daar mee om te gaan? Goed, nu volg ik m zelf ook niet meer...
Ik ga gewoon verder. Als het zonder hun is, dan zij dat zo. Maar zolang dat eventueel te voorkomen is, wil ik die mogelijkheden aangrijpen. Al zie ik zelf steeds minder mogelijkheden. Time will tell..
Ik ga gewoon verder. Als het zonder hun is, dan zij dat zo. Maar zolang dat eventueel te voorkomen is, wil ik die mogelijkheden aangrijpen. Al zie ik zelf steeds minder mogelijkheden. Time will tell..
Lieve Amber,
ik heb een vriendin die in het zelfde schuitje zit. toen ze er mee bij haar ouders kwam was dat niet besprekkbaar enz. Ook niet nadat ze zich had aan gemeld bij het UMCG genderteam. Maar nu ze definitief een afspraak heeft gemaakt voor de operatie zijn haar ouders eindelijk om gegaan en heeft ze weer leuke contacten thuis. Dus er is nog hoop.
En ook haar ouders zijn streng gelovig opgevoed, en ook van een behoudende kerk.
Groetjes Bea.
ik heb een vriendin die in het zelfde schuitje zit. toen ze er mee bij haar ouders kwam was dat niet besprekkbaar enz. Ook niet nadat ze zich had aan gemeld bij het UMCG genderteam. Maar nu ze definitief een afspraak heeft gemaakt voor de operatie zijn haar ouders eindelijk om gegaan en heeft ze weer leuke contacten thuis. Dus er is nog hoop.
En ook haar ouders zijn streng gelovig opgevoed, en ook van een behoudende kerk.
Groetjes Bea.
beide sexen te kennen en daar vol van te genieten en te leven