De pen als lotgenoot

[Frederique_]

Ach joh (/meid/whatever ), wat maakt 't uit wat hun standpunt hierin is... Schrijf gewoon jouw verhaal, stuur 't in, kom in de krant en in een boekje en promoot een wereld waarin men minder intolerant is dan men nu is...

Groetjes,

Frederique

[Lisa met een S]

Ik denk dat iedereen voor zichzelf de weg kiest dat het meest dragelijk is. In mijn situatie en optiek, de consequenties voor mij persoonlijk om een andere weg dan het travestie te kiezen, zou mij minder geluk brengen dan wat ik nu heb op dit moment.

Ik denk niet dat Janiek het zo bedoelt, maar soms ervaar ik haar opmerkingen over travestie en travestieten als net zo onbegripvol en respectloos als snoopy was over de 'ex-hetero vader' trans.

Lisa

[adriana]

Ik denk... zo onbegripvol en respectloos als snoopy was over de 'ex-hetero vader' trans.

Is van enige tijd geleden en ik ben hierna wat of topic maar wil toch het volgende hier plaatsen:

President Obama has appointed Amanda Simpson, a transgender woman, to be the Senior Technical Adviser to the Commerce Department.
"I'm truly honored to have received this appointment and am eager and excited about this opportunity that is before me," Simpson said in a statement. "As one of the first transgender presidential appointees to the federal government, I hope that I will soon be one of hundreds, and that this appointment opens future opportunities for many others."
Simpson -- a former test pilot and 2004 YWCA "Woman On The Move" -- has been active in the aerospace and defense industry for the past 30 years. She most recently served as Deputy Director in Advanced Technology Development for Raytheon, where she transitioned from male to female.
In the past decade, Simpson has been highly active in GLBT issues. In 2005, she successfully worked to have Raytheon adopt gender identity into its Equal Employment Opportunity Policy. That same year, she ran unsuccessfully for the Arizona House of Representative

En ja, ze heeft ook een zoon die ze opvoed, het zogenaamde "abnormale" is normaal geworden in die zin dat ook een president van niet het minste land in de wereld een transgender (Transsexuele vrouw) opneemt in zijn kabinet.
In 1 jaar tijd in de USA een African American als president en een transgender TS post-up in zijn kabinet, ex hetero vader trans discussie voorgoed een gepasseerd station, feiten spreken voor zich.

Adriana

[Janiek_]

Ik denk dat iedereen voor zichzelf de weg kiest dat het meest dragelijk is. In mijn situatie en optiek, de consequenties voor mij persoonlijk om een andere weg dan het travestie te kiezen, zou mij minder geluk brengen dan wat ik nu heb op dit moment.

Ik denk niet dat Janiek het zo bedoelt, maar soms ervaar ik haar opmerkingen over travestie en travestieten als net zo onbegripvol en respectloos als snoopy was over de 'ex-hetero vader' trans.

Lisa

Nee hoor, het is in ieder geval niet bedoeld om jou tegen de haren in te strijken. Het spijt mij als het wel zo overkomt.

Waar ik hier wel een beetje mee aan het dollen was: met projectie. Het is natuurlijk complete onzin om je voor te stellen dat het erg is om een travestiet te zijn. Daar gaat het ook niet om. Het gaat erom dat ik het niet zou kunnen, dat gedeeltelijke, zo'n dubbelleven. Dan zou ik voor het grootste deel van de tijd man moeten zijn en dat is niet mogelijk.

Jij beleeft het verschil tussen ons - zo lijkt het - als een kwestie van keuze: ga ik verder of niet, word ik daar gelukkiger van of niet. Vanuit mijn kant gezien is dat absoluut niet zo. Daar gaat het om dood of leven.

[ik ben hier niet meer]

Blijft de vraag of de mensen zich hier door hun t* zijn zien als iemand met een handicap of een chronische ziekte of aandoening.
Het rare in mijn optiek is dat in het verleden mensen zich hard gemaakt hebben dat het geen ziekte of handicap is, en een chronische aandoening is ook niet zomaar iets. Ik weet dat wat een ieder meemaakt voor die persoon het zwaarste is, je kunt niet vergelijken met een ander. Maar ik vind het nogal wat om te zeggen dat t* per definitie zorgt voor een chronische aandoening.
Dat het voor mensen met t* issues een chronische aandoening of handicap kan zijn kan ik me voorstellen, maar iedereen ?

[Janiek_]

Blijft de vraag of de mensen zich hier door hun t* zijn zien als iemand met een handicap of een chronische ziekte of aandoening.
Het rare in mijn optiek is dat in het verleden mensen zich hard gemaakt hebben dat het geen ziekte of handicap is, en een chronische aandoening is ook niet zomaar iets. Ik weet dat wat een ieder meemaakt voor die persoon het zwaarste is, je kunt niet vergelijken met een ander. Maar ik vind het nogal wat om te zeggen dat t* per definitie zorgt voor een chronische aandoening.
Dat het voor mensen met t* issues een chronische aandoening of handicap kan zijn kan ik me voorstellen, maar iedereen ?

Ik denk dat je gelijk hebt als je bedoelt dat het niet vanzelfsprekend en zelfs niet bevorderlijk voor je welzijn is om transzijn als een chronische ziekte te beleven. Dat is ook een argument vóór de campagne die TNN steunt om genderdysforie uit de DSM te krijgen.

[Frederique_]

Omgekeerd geldt het ook: het idee van "je gaat naar de VU en daarna ben je voorgoed van je gendervariantie af" is me ook te simpel.

't Zit er voor mijn gevoel ergens tussenin. We kunnen niet zonder behandeling en de behandeling maakt het leven (veel) gemakkelijker, maar het lost niet -alles- op. De medische techniek is daar nog niet ver genoeg voor: transvrouwen krijgen geen werkende baarmoeder, transmannen geen volledig werkende piemel. In die zin heeft zelfs de meest passabele transman/transvrouw nog een androgyne lichaam . Maar zelfs als die medische onvolkomenheden er niet zouden zijn dan zijn we er nog niet, we houden dan een ander verleden dan iemand die nooit gendervariant was. Ook in die zin zit er veel "chronisch" aan ons verhaal, zelfs bij iemand die volledig passabel is. Voor mijn gevoel is dat chronische bij travestieten nog meer zo, juist vanwege de dubbelheid in hun uiterlijk is hun "outingsperiode" levenslang. Dat geldt veel minder voor passabele transen.

En ja, de gendervariantie moet UIT de DSM. Maar dan omdat we een lichamelijke (en geen psychische) aandoening hebben, die DEELS oplosbaar is met medische middelen.

Groetjes,

Frederique

[Janiek_]

Omgekeerd geldt het ook: het idee van "je gaat naar de VU en daarna ben je voorgoed van je gendervariantie af" is me ook te simpel.

't Zit er voor mijn gevoel ergens tussenin. We kunnen niet zonder behandeling en de behandeling maakt het leven gemakkelijker, maar het lost niet -alles- op. De medische techniek is daar nog niet ver genoeg voor: transvrouwen krijgen geen werkende baarmoeder, transmannen geen volledig werkende piemel. In die zin heeft zelfs de meest passabele transman/transvrouw nog een androgyne lichaam . Maar zelfs als die medische onvolkomenheden er niet zouden zijn dan zijn we er nog niet, we houden dan een ander verleden dan iemand die nooit gendervariant was. Ook in die zin zit er veel "chronisch" aan ons verhaal, zelfs bij iemand die volledig passabel is. Voor mijn gevoel is dat chronische bij travestieten nog meer zo, juist vanwege de dubbelheid in hun uiterlijk is hun "outingsperiode" levenslang. Dat geldt veel minder voor passabele transen.

En ja, de gendervariantie moet UIT de DSM. Maar dan omdat we een lichamelijke aandoening hebben, die DEELS oplosbaar is met medische middelen.

Groetjes,

Frederique

Het blijft verleidelijk om "zelfs de meest passabele" transman of transvrouw in de hoek van androgynie in te lijven, nietwaar ? Laat ze zelf maar beslissen of zij daar iets mee hebben of niet. Zo ook met "interseksuelen".

"Gendervariantie" staat niet in de DSM en er is zelden of nooit iets aan de hand met de lichamen van gendervariante of genderdysfore mensen. De kwaal van genderdysfore mensen ligt in hun beleving van hun lichaam. En waar doe je beleving mee? Volgens mij met je psyche.

Als je man of vrouw heel nauw gaat definiëren, zoals men in de VS meer doet dan hier, dan krijg je heel veel "gendervariante" mensen. Of ze nu zo aangewezen worden door anderen of zichzlef zo beleven. Ik ben daar geen voorstander van.

[Frederique_]

Janiek,

De reden dat ik over gendervariantie en niet over genderdysforie spreek is dat dit taalgebruik gehanteerd gaat worden om gendervariantie in de lichamelijke, niet in de psychische hoek te drukken. Dit is ook het woord en de richting in internationale discussies over DSM-V en ICD-11. Ik denk dat we daar allemaal baat bij hebben, want niemand zit er op te wachten dat er over ons gezegd wordt dat er bij ons "een draadje los zit". Ik wil ook graag nog wat met VU-psychologen die ik dankzij de gendervariantie in plaats van de genderdysforie graag (behoorlijk wat) in macht wil laten beperken. Wist je overigens dat genderdysforie letterlijk gender-niet(dys)-voelen(forie) betekent? Ik ben nog geen gendervariante mensen tegengekomen die NIET voelen wat er qua gender wel-of-niet bij hen past, genderdysforie is wat dat betreft echt een stigmatiserend rotwoord...

Ik snap heel goed dat er mensen zijn die graag willen geloven dat aan het eind van hun behandeling een pot met honing of een mooie regenboog staat. Toch denk ik dat het goed is om op de hoogte te blijven van de beperkingen van de wetenschap en -dus- ook van de kans dat je jezelf altijd als een pseudo-vrouw zult zien, al was 't alleen maar vanwege de lichamelijke verschillen. Ik heb daar zelf geen enkele moeite mee. Wie zichzelf als een volledige-vrouw-na-de-operatie ziet: ik wens jullie veel geluk toe. Maar ik heb met net iets te veel transen gesproken/geschreven om te geloven dat je je ook een paar jaar na die operatie als net-zo-vrouw ziet als iemand die als vrouw geboren is en nooit gendervariant geweest is. 't Is denk ik de kunst om met die verschillen om te gaan en ze niet weg te wuiven als "niet-bestaand".

Groetjes,

Frederique
N.B: en verder plaag ik graag mensen die zichzelf als "volledig-vrouw" zien. Vandaar het grapje rond "androgyne".

[Janiek_]

@Frederique: Dysforie in genderdysforie betekent letterlijk "slecht/moeilijk te (ver)dragen". Het probeert te duiden dat voor sommige mensen het gender dat hen bij de geboorte is toebedeeld moeilijk te (ver)dragen valt. Ik vind dat nog altijd een heel adequate omschrijving van hoe ik zelf mijn verhouding tot het man zijn heb beleefd: te zwaar.

Dat je als transvrouw nooit met eenzelfde vanzelfsprekendheid vrouw bent als de meeste (niet alle!) geboren vrouwen kan ik moeilijk ontkennen. Dat dit beperkingen met zich meebrengt ook niet. Maar dat het jezelf gaan zien als een "onvolledige" (of zelfs psuedo-) vrouw een gelukkige manier is van daarmee omgaan, daar geloof ik niets van.

Ik kijk er zelf eerlijk gezegd nog wel eens van op hoe gewoon vrouw zijn kan worden, vooral doordat anderen op je reageren als vrouw. En door hoe goed dat voelt.

[Frederique_]

't lichamelijk niet-volledig vrouw zijn is (en blijft) wel de realiteit...

En dat je niet gelukkig wordt om je dit dagelijks te realiseren ben ik graag met je eens. Maar het ontkennen lijkt me ook niet de juiste manier om hier mee om te gaan. 't Is genuanceerder dan zwart/wit (en misschien ook wel genuanceerder dan volledig-man/volledig-vrouw? sorrie, kon 't weer niet laten )...

En nee, ik zie me niet als volledig-vrouw en ja, ik voel me daar prettig bij. Juist omdat dit is precies aangeeft wat ik zowel psychisch als lichamelijk ben...
Hoe vrouwelijk jij je ook voelt (zelfs als net-zo-vrouw-als-iemand-die-als-vrouw-geboren-is al mogelijk zou zijn - wat ik betwijfel): je zult lichamelijk nooit net zo vrouw worden als wie wel als vrouw geboren is. En die verschillen zul je blijven tegenkomen...

Groetjes,

Frederique

[Janiek_]

Hoe vrouwelijk jij je ook voelt (zelfs als net-zo-vrouw-als-iemand-die-als-vrouw-geboren-is al mogelijk zou zijn - wat ik betwijfel): je zult lichamelijk nooit net zo vrouw worden als wie wel als vrouw geboren is. En die verschillen zul je blijven tegenkomen...

Het gaat niet om "vrouwelijk" voelen in mijn geval. Het gaat om vrouw zijn en dat is een kwestie van to be or not to be. Die beperkingen hoeven niet persé een identiteitskwestie te worden. Op de meeste terreinen waarop het dagelijks leven zich afspeelt doen ze dat echt niet. In een seksuele relatie kan het nogal wat vergen van beide partijen. Maar je kunt heel goed vrouw zijn zonder seksuele betrekkingen te hebben. Dat doen heel veel vrouwen.

Kortom: ik kan me dat "niet-volledig" vrouw zijn niet zo erg uit de voeten. Dat die beperkingen je het gevoel kunnen geven dat je een onvolledige of pseudo-vrouw bent, ja, dat kan ik me wel voorstellen en dat zie ik ook wel gebeuren. Maar daar zie ik dan altijd elementen van pech in, gevoelens van onzekerheid ook, die je kunnen tegenhouden om je aan je identiteit over te geven. En met nog meer pech krijg je dan van je omgeving nog weer minder erkenning of bevestiging van je identiteit terug.

Is het nou voor jou een kwestie van dat het van binnenuit komt en dat je het niet anders zou willen, dat ertussenin zitten/voelen? Of zou je toch weinig verzet plegen als de goede fee kwam en van jou een "volledige" vrouw maakte?

[Frederique_]

Als een goede fee kwam en mijn lichaam volledig vrouw zou maken (vooral van onderen) zou ik haar heel dankbaar zijn. Van mijn psyche moest ze wel afblijven: mijn psyche is mijn "diepste ik" en dat is goed zoals het is. Daar zou ik ook serieus voor vechten.
Ik blijf er van overtuigd dat ik, als ik als vrouw geboren zou zijn en geen kennis van mijn huidige leven zou hebben, jaloers op mannen-met-een-piemel zou zijn. Juist door er een te hebben weet ik dat 't uiteindelijk toch niet bij mij past. En ik zou vermoedelijk ook moeilijk een vrouw-tussen-de-vrouwen kunnen zijn. Daar ben ik (niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua psyche) niet vrouwelijk genoeg voor. (Overigens komt dit laatste bij meer vrouwen bij mij in de familie voor).

Vrouw zijn is meer dan alleen een vrouwelijk lichaam hebben. En juist dat meer heb ik niet. Naar dat meer verlang ik ook niet. En dat vrouwelijke lichaam? Ach... na een geslachtsoperatie is het voor mij vermoedelijk vrouwelijk genoeg, want qua overige uiterlijk blijf ik niet zo kieskeurig...

Groetjes,

Frederique

[ik ben hier niet meer]

Vrouw zijn is meer dan alleen een vrouwelijk lichaam hebben.

Ja, en zo kun je ook vrouw zijn zonder dat je lichaam van binnen helemaal vrouwelijk is, hetgeen niemand eigenlijk ziet. Ik ben zeker in gedrag altijd al vrij vrouwelijk geweest, en ook mijn lichaam is dat (nu) gewoon. En ik vind de psyche ook leidend bij wie je bent, niet je lichaam. Ik ben 100% vrouw. Nouja, dat kan natuurlijk niet, ik weet de reacties al, nou, 99% dan.

[Frederique_]

...en toch schrijf je hier nog...

Da's op geen enkele manier een probleem, maar 't geeft wel aan dat je een zekere verbondenheid hebt met trans-wat-dan-ook-en. 't Geeft daarmee ook aan dat je je op een bepaalde manier anders voelt dan vrouwen die in een vrouwenlichaam geboren zijn (die veel minder de neiging hebben hier mee te schrijven).

Je bent anders, je blijft anders dan mensen die als vrouw geboren zijn. Da's mijn stelling. Het hele idee van de geslachtsoperatie als laatste stap in een man-naar-(volledig-)vrouw-proces is een farce waar medici zichzelf te veel eer door geven.

Groetjes,

Frederique