Wat verandert er nog meer als je je omkleed ?

[Caroline B]

Sinds ik vrouw ben ben ik minder agressief

En ik lees net over bakstenen, stiletto hakken enz. Hoe moet dat vroeger zijn geweest.........

[Joanne]

Hehehe dat is defensief gedrag, Caroline

[Richelle_]

Dat lees ik meer het ' zachter ' zijn. Hoezo zachter dan, in het kijken naar de ander in het dingen doen of is meer het gevoel vanwege de zachte kleding? Je loopt natuurlijk anders op hakken dat begrijp ik wel, maar het zachter zijn zegt mij niets. Verandert je persoonlijkheid of is er misschien een toevoeging? Ik heb het weleens met bepaalde kleding die ik graag draag dat ik mij dan heel erg lekker voel daarin en dat straal je dan ook uit, maar denk dat jullie toch wat anders bedoelen.
elsa

Elsa, mijn ervaring is dat de periode voorafgaand aan de mogelijkheid om tijdelijk weer even vrouw te zijn veelal gepaard gaat met een oplopende spanning en soms frustratie (bijvoorbeeld omdat een voorgenomen transformatie om wat voor reden dan ook niet door kan gaan). Vaak moet ik wachten tot zich een geschikt moment voordoet (kinderen uit logeren bijvoorbeeld). Zelf betrap ik mij er op dat ik mij op anderen (met name vrouw en kinderen) afreageer. Dat is natuurlijk niet goed te praten, maar het gebeurt 'gewoon'. Is het moment dan daar dat die ruimte er wel is om mij om te kleden en op te maken, dan valt er een stuk spanning van mij af en wordt ik rustiger en lijkt het misschien alleen maar dat ik dan ook zachter van kararkter wordt. De directe reden om mij af te reageren, is er dan niet meer.
In het algemeen geloof ik niet dat ik als vrouw een andere persoon ben of een ander karakter heb dan als man. Ik geloof meer in een concept van de androgyne mens: ieder mens heeft mannelijke en vrouwelijke kanten, alleen door de opvoeding wordt de vrouwelijke kant bij mannen categorisch onderdrukt (een huilende man is bijvoorbeeld nog steeds 'not done').

Liefs,
Richelle

[Josette]

Toen ik bijna zes jaar geleden uit de kast kwam met mijn laarzen, voelde ik dat als een bevrijding. Ik hang niet veel daaraan op, maar ik kan me er alleen maar bij aansluiten dat het rustigere gedrag dat velen hier hebben nadat ze hebben erkend dat ze T* zijn en er iets mee hebben gedaan.

De verhalen van Joanne herken ik m.b.t. tot mijn alleen wonen en breken met het speciale circuit

[Elsa]

Richelle wat je zegt begrijp ik. Die ontspannenheid heeft misschien ook te maken dat je op dat moment niets anders aan je hoofd hebt dan het genieten van het moment misschien?
Hier komt het ook wel voor dat er plannen zijn voor een eigen avond en dan komt er onverwachts een kind thuis waardoor het niet kan, en dan is er veel spanning. Ik heb dan hetgevoel beide kanten te moeten beschermen waardoor ik ook spanning krijg. Maar aldoende gaat dit beter. groetjes Elsa[/i]

[petra_]

Elsa, mijn ervaring is dat de periode voorafgaand aan de mogelijkheid om tijdelijk weer even vrouw te zijn veelal gepaard gaat met een oplopende spanning en soms frustratie (bijvoorbeeld omdat een voorgenomen transformatie om wat voor reden dan ook niet door kan gaan). Vaak moet ik wachten tot zich een geschikt moment voordoet (kinderen uit logeren bijvoorbeeld). Zelf betrap ik mij er op dat ik mij op anderen (met name vrouw en kinderen) afreageer.

Dus het omkleden doet spanningen verdwijnen die door het niet kunnen omkleden veroorzaakt worden? Kun je dan niet net zo goed stellen dat travestie een onrustiger mens van je maakt? Als de behoefte tot omkleden er niet zou zijn, zou je die spanningen ook niet opbouwen...

Dat is natuurlijk niet goed te praten, maar het gebeurt 'gewoon'. Is het moment dan daar dat die ruimte er wel is om mij om te kleden en op te maken, dan valt er een stuk spanning van mij af en wordt ik rustiger en lijkt het misschien alleen maar dat ik dan ook zachter van kararkter wordt. De directe reden om mij af te reageren, is er dan niet meer.

Toch weet je dat die reden weer terugkomt. Maar daar zul je op dat moment wel niet zo bij stilstaan. Andersom moet dan ook kunnen, niet stilstaan bij de spanningen op het moment dat ze zich voordoen, omdat je weet dat ze weer zullen weggaan.

In het algemeen geloof ik niet dat ik als vrouw een andere persoon ben of een ander karakter heb dan als man. Ik geloof meer in een concept van de androgyne mens: ieder mens heeft mannelijke en vrouwelijke kanten, alleen door de opvoeding wordt de vrouwelijke kant bij mannen categorisch onderdrukt (een huilende man is bijvoorbeeld nog steeds 'not done').

Dat ben ik niet met je eens. Een huilende man is alleen not done als hij het zelf zo beschouwt. Van mannen wordt verwacht dat ze minder snel huilen dan vrouwen, da's waar, maar dat betekent niet dat ze hun emoties alleen door woede mogen uiten. Ik heb de grootste macho's zien huilen. Dat maakt ze niks minder man, het maakt ze wel een completer mens. Dat ieder mens tot op een bepaalde hoogte androgyn is, ben ik met je eens. Mannen kunnen net zo goed "zacht" zijn als vrouwen "hard" kunnen zijn. De kunst is om die 2 uitersten in evenwicht te krijgen.

[Isabelle Raulin dAymeries]

Hoi Elsa, Jeanet, en Joanne,

Tijd geleden ja: 't is druk in partyland. Vanavond weer http://www.baldumasque.tk En voor de liefhebsters: http://www.expornstar.com en http://www.gonzone.com

Wat heb ik ervan geleerd? Drie hele belangrijke dingen: het effect van de coming out, van de nieuwe sociale rol, en ja, de "zachte weg".

Over Coming Out: ik kan niet echt veel toevoegen aan wat Paul Vennix daarover geschreven heeft, maar toen ik dat gelezen had, heb ik mij meteen aangemeld bij het GLB-netwerk op mijn werk, dat na enig overleg "GLBT" werd. In de homo- en lesbo-wereld is er heel veel bekend over coming out en acceptatie. Het wiel hoefde ik niet meer uit te vinden. Ook meer ervaren trannies, voorop natuurlijk Sasha, maar ook de T&T-dames, hebben mij veel bijgebracht. Ultrakort samengevat: accepteer dat sommige dingen niet meer kunnen (met "vaderen", met werken, met sex, met gevaar), dat je het zelf ook voor anderen moeilijk maakt doordat je gewoon bent zoals je bent, en dat je voor sommige rechten nog de barricaden op moet.

Thuis en op mijn werk heb ik afspraken over mijn sociale rol. Ik ben maar één of twee nachten per week Isabelle, en moet dus vrij vaak "omschakelen". Dat kost me uren. Vooral van de vijftien jaar jongere, mooie, populaire partymonster Isabelle naar de onopvallende burgerman met de volle agenda, is moelijk. Isabelle heb ik leren kennen via een sociale spiegel: wat trekt de mensen aan die ik leuk vind, en wat niet? Daarna heb ik op dezelfde manier veel geleerd over mannelijkheid. Vroeger deed ik heel weinig met de reacties van "andere mensen".

Ik kan ook moeilijk aangeven wat "zacht" is. Wel het verschil, vooral de volgorde is anders: als man ga ik uit van kracht, ga zo nodig door met agressie, en leer ik achteraf van wat er fout gegaan is. Als Isabelle plan ik het leerproces: ik werk met dingen die ik nu nog niet kan, maar binnen zes maanden wel. Het is niet simpel om deze manier van denken in een mannenwereld door te zetten, maar het kan.

Duidelijk? Of juist nog warriger?

Isabelle

[Frederique_]

Over Coming Out: ik kan niet echt veel toevoegen aan wat Paul Vennix daarover geschreven heeft, maar toen ik dat gelezen had, heb ik mij meteen aangemeld bij het GLB-netwerk op mijn werk, dat na enig overleg "GLBT" werd. In de homo- en lesbo-wereld is er heel veel bekend over coming out en acceptatie.

Wat bedoel je met GLB-netwerk?

Groetjes,

Annegreet

[Richelle_]

Elsa, mijn ervaring is dat de periode voorafgaand aan de mogelijkheid om tijdelijk weer even vrouw te zijn veelal gepaard gaat met een oplopende spanning en soms frustratie (bijvoorbeeld omdat een voorgenomen transformatie om wat voor reden dan ook niet door kan gaan). Vaak moet ik wachten tot zich een geschikt moment voordoet (kinderen uit logeren bijvoorbeeld). Zelf betrap ik mij er op dat ik mij op anderen (met name vrouw en kinderen) afreageer.

Dus het omkleden doet spanningen verdwijnen die door het niet kunnen omkleden veroorzaakt worden? Kun je dan niet net zo goed stellen dat travestie een onrustiger mens van je maakt? Als de behoefte tot omkleden er niet zou zijn, zou je die spanningen ook niet opbouwen

Ja, dat klopt. Tenminste in mijn geval. De drang tot omkleden heeft absoluut een dwangmatig karakter. Het moeten uitstellen van die drang gaat als vanzelf gepaard met spanningen.

Dat is natuurlijk niet goed te praten, maar het gebeurt 'gewoon'. Is het moment dan daar dat die ruimte er wel is om mij om te kleden en op te maken, dan valt er een stuk spanning van mij af en wordt ik rustiger en lijkt het misschien alleen maar dat ik dan ook zachter van kararkter wordt. De directe reden om mij af te reageren, is er dan niet meer.

Toch weet je dat die reden weer terugkomt. Maar daar zul je op dat moment wel niet zo bij stilstaan. Andersom moet dan ook kunnen, niet stilstaan bij de spanningen op het moment dat ze zich voordoen, omdat je weet dat ze weer zullen weggaan

.

Deze redenering heeft iets weg van een wiskundige formule, maar helaas laten menselijke emoties zich niet goed modelleren met exacte wetenschappen.

In het algemeen geloof ik niet dat ik als vrouw een andere persoon ben of een ander karakter heb dan als man. Ik geloof meer in een concept van de androgyne mens: ieder mens heeft mannelijke en vrouwelijke kanten, alleen door de opvoeding wordt de vrouwelijke kant bij mannen categorisch onderdrukt (een huilende man is bijvoorbeeld nog steeds 'not done').

Dat ben ik niet met je eens. Een huilende man is alleen not done als hij het zelf zo beschouwt. Van mannen wordt verwacht dat ze minder snel huilen dan vrouwen, da's waar, maar dat betekent niet dat ze hun emoties alleen door woede mogen uiten. Ik heb de grootste macho's zien huilen. Dat maakt ze niks minder man, het maakt ze wel een completer mens. Dat ieder mens tot op een bepaalde hoogte androgyn is, ben ik met je eens. Mannen kunnen net zo goed "zacht" zijn als vrouwen "hard" kunnen zijn. De kunst is om die 2 uitersten in evenwicht te krijgen.

Violet: ik zeg niet dat mannen hun emoties alleen door woede mogen uiten! Wel ben ik van mening dat onze maatschappij (en dat zijn wij natuurlijk met zijn allen) ertoe bijdraagt dat van mannen en vrouwen wordt verwacht dat zij aan een bepaalde patroon voldoen. Onderwijs, opvoeding, televisie en alles om je heen leidt ertoe dat je je een bepaald beeld vormt hoe mannen en hoe vrouwen worden geacht zich te gedragen. Dat is dan ook de reden dat een harde zakenvrouw een 'bitch' wordt genoemd (terwijl dat een goede eigenschap is voor een zakenman), terwijl een zachte man wordt afgedaan als een mietje o.i.d., terwijl het van vrouwen min of meer wordt verwacht. Dat wij daar anders over denken doet daar niets aan af. Ik heb het natuurlijk met je eens dat het zaak is daar een goede balans in te vinden.

Groetjes,
Richelle

[Janiek]

Dat is dan ook de reden dat een harde zakenvrouw een 'bitch' wordt genoemd (terwijl dat een goede eigenschap is voor een zakenman),

Een vriendin van me, die een leidinggevende functie heeft op topniveau, vertelde me laatst dat zij het als een aantasting van haar vrouwelijkheid ervaart, dat een positie als de hare haar dwingt om de heersende mannelijke codes voor leidinggeven over te nemen. Anders word je ook als leidinggevende vrouw niet echt serieus genomen.

Groet, Jeanet

[Frederique_]

Een vriendin van me, die een leidinggevende functie heeft op topniveau, vertelde me laatst dat zij het als een aantasting van haar vrouwelijkheid ervaart, dat een positie als de hare haar dwingt om de heersende mannelijke codes voor leidinggeven over te nemen. Anders word je ook als leidinggevende vrouw niet echt serieus genomen.

Dat verbaast mij niets: ik Nely Smit-Kroes op TV vlak nadat bekend werd dat ze Eurocommissaris zou worden, de manier waarop ze liep, de manier waarop ze praatte, de patserigheid... het was precies een man... Het enige vrouwelijke aan haar waren haar kleren...

Groetjes,

Annegreet

[Josette]

Hihihi Annegreet. Die is heel goed

Er zijn binnen de VVD, en trouwens binnen de politiek, meer vrouwen met uiterst mannelijk gedrag. Annemarie Jorritsma heeft ook zulk soort gedrag als lopen, praten, patserigheid als Neelie.

Zou Neelie ook T* zijn en zodoende tot onze doelgroep behoren? Wel, dan moet ze haar pumps en laarzen ook maar afgeven. En op brogues verder gaan Aan mij bijvoorbeeld, als ze ook maat 40 of 41 heeft.

Ik moest direct lachen na jou bericht

[Lisa met een S]

Ik durf ‘t bijna niemand te zeggen, ik ben verliefd op Hanja Maij Weggen.
Als ik haar aan kijk ben ik verloren, en ben verliefd tot over m’n oren
En met die groene ogen kijkt ze me aan
ik laat er zo m’n auto voor staan
Ik durf ’t bijna niemand te zeggen, ik ben verliefd op Hanja Maij Weggen.

[Josette]

Ik ken dat lied. Van Arie Ribbens. Categorie smartlap, leuk om te zingen als je teveel bier ophebt.

En een van de bijnamen van die struise tante, thans commisaris van de koningin voor N-Brabant is Mientje Maij.

[esther1]

Annegreet, Joost, Lisa,

Hoe je ook naar vrouwen als Neelie Kroes (allang geen Smit-Kroes meer), Annemarie Jorritsma, Hanja May-Weggen, en bijv. uit de oude doos Haya van Someren -Downer mag kijken, het zijn wel dames die hun mannetje hebben gestaan. Die er gewoon stonden als vrouw!
Iets wat jullie nooit zullen bereiken. Ze voldoen dan wellicht niet aan jullie vertekende travabeeld van vrouw, ze waren wel echt! En dat kan ik niet van iedereen hier zeggen.