Hoi Lisa en John,
dankjullie wel voor jullie constructieve bijdragen, welgemeend hoor! Ik heb soms de indruk dat tv's/ts'en vrouwen bij voorbaat al heilig verklaren, want zo lief en zachtaardig, al was het maar om vooral maar het mannelijke heden/verleden te compenseren.
Ik ben idd ook aan de weet gekomen wat voor ongelooflijke krengen bio vrouwen kunnen zijn...voor ik omging had ik heel veel vriendinnen die zich over mij ontfermden in de trant van 'ach, zielig', en had ik weinig vrienden, ik kon niet overweg met mannen. Inmiddels is het andersom, en idd: ik weet nu onder wat voor druk mannen kunnen leven mbt carriere en omgang met het vrouwelijk geslacht, en sinds ik gevoelsmatig tot de categorie vrouwen gerekend word, door vrouwen, heb ik het helemaal mogen ondervinden: gedwongen worden partij te trekken voor deze of gene al dan niet afvallige (vrouwelijke) collega/vriendin, manipulatie, dubbele teksten, en niet te vergeten het venijnige commentaar op elkaars verschijning.
Wat er in het door Lisa geposte stukje staat over dat het gedrag van vrouwen onderling zelfs anorexia kan veroorzaken is idd helemaal waar, als je vrouwen elkaar met dubbele texten elkaars figuur ed hoort afkraken. Mannen maakt het geloof ik niet zo uit als hun vrouw/vriendin hangborsten, cellulitis of een enorme kont heeft.
Wat ik tot nu toe ook wel heel erg vaak gezien heb bij heterovrouwen is dat 'baas in eigen scrotum' blijkbaar niet opgaat voor hun mannen of vrienden. Ik ken zo ongelooflijk veel mannen die het vaderschap gewoon door de strot geduwd en opgedrongen is, dat het werkelijk opvallend is. Daarbij......als de aspirant vader het vaderschap ongewenst vind, al dan niet binnen een relatie, dan word die gewoon tot een klootzak met bindingsangst etc gebombardeerd, en vervolgens gechanteerd met het toekomstige vaderschap; niet toegeven= het kind niet (meer) zien, etcetc. Waarbij het kind natuurlijk later helemaal tegen de vader word opgezet.
Verder bleek op mijn vorige werk dat ik aanmerkelijk liever mannelijke collega's prefereerde dan vrouwelijke. Was er iets waarbij een mannelijke collega betrokken was, dan werd het gewoon direct uitgepraat, en verder werd er daarna niet meer over gesproken. Was er iets waarbij een vrouwelijke collega betrokken was, dan betekende dat psychologische oorlogsvoering, volledig indirect uiteraard.
Ik heb mogen ondervinden hoe vrouwelijke collega's tijdens een reorganisatie, waarbij onze banen in het geding kwamen handelen, en dat was beslist onprettig, to say the least. (en dankzij hun gedrag ben ik er afgekomen met een jaar vakantie-'ziektewet' en een fikse schikking, terwijl het aanvankelijke initiatief om mij zonder iets pardoes op straat te laten gooien in het water viel, door mijn langdurige 'ziekmelding').
Verder de suggestie van Johnn: er zit idd iets in
Toen ik pas aan de hormonen was, veranderde ik van de voorheen 'vuile poot, gore flikker, mietje' ', want te vrouwelijk en niet passabel als man ,plotseling in 'vent' en 'kerel', wat ik een highly amusing 'promotie' vond, dus ik ging er gewoon in mee.
Zo gebeurde het me eens dat ik uit de tram stapte, en 2 mannen me aankeken, en plotseling riepen "hee, dat is een kerel'! Waarop ik vrolijk terug riep 'Jazeker, en ik heb een pik van een meter lang'. Gevolg: een diepe, verbaasde, geschokte stilte van beide heren
Dat is inmiddels bijna 17 jaar geleden, mijn transitie, en in die 17 jaar ben ik mede door schade en schande wijs geworden gesocialiseerd als vrouw.......zo word ik gezien en behandeld, maar dan wel omdat ik passabel qua uiterlijk en gedrag en uitstraling ben.
Voor (hetero/bi) mannen heb ik inmiddels een soort respect ontwikkeld, vanaf het moment dat ik als 'vrouw' een kijkje in hun keuken heb mogen nemen, en hun keuken, dat is niet nix. Voor (hetero/bi) vrouwen is mijn respect gedaald, gezien hun gedrag, in vele gevallen in het dagelijks (arbeidszame) leven.
Groetjes Mila.