melina_r schreef:Ik vermoed ook dat ik veel minder snel de stap zou hebben gezet voor een volledige transitie als ik bijvoorbeeld 2M15 was , een schoenmaat 47 en zeer brede schouders had.
Voor de meelezers: ik ben 1:97, heb schoenmaat 47 en brede schouders en Melina en ik hebben elkaar wel eens ontmoet
melina_r schreef:Tijdens je RLT als travestiet (bij de start en dus voor de hormonen) merk je dan toch dat het mentaal best zwaar kan zijn als niet-passable travestiet.
(Ik kreeg bijna altijd de bemerking : wauw het is wel heel mooi, maar je ziet dus wel dat je een man bent of bent geweest)
Het is dan werken om zo snel mogelijk de plaats te vinden in het 'hokje' vrouw.
Ik denk dat daar een groot verschil zit tussen jou en mij: jij bent heel gevoelig voor opmerkingen als "dit-en-dat klopt er niet aan jou": je zult dan direkt gaan passen, meten en schuiven om dat voor elkaar te krijgen. Je omgeving reageert daar ook op: die helpt jou om wat voor jou belangrijk is, nl: als een vrouw rond te lopen, ook zo goed mogelijk te doen.
Bij mij is dat anders. Ik ben niet zo gevoelig voor opmerkingen als "dit-en-dat klopt er niet aan jou". Zeker in het begin kreeg ik wel eens tips, soms volg ik die tips op, maar soms ook niet. Mensen merken ook aan mij dat ik ze niet corrigeer als ze me nog Frederik of hij noemen. Mensen corrigeren zichzelf - dat gaat voor mijn gevoel beter als dat ik ze moet corrigeren. Ik heb wel eens gezegd (toen het over logopedie ging) "het heeft nog wat tijd nodig". Ik werk dus ook niet om zo snel mogelijk de plaats te vinden in het 'hokje' vrouw - als ik mijzelf mooi vind dan is dat goed genoeg voor mij en ik pak op wat ik belangrijk vind en wat ik qua snelheid aankan - en ook niet meer dan dat. En dat straal ik dus ook uit. Mede daardoor heb ik in de afgelopen maanden echt
nooit de opmerking gekregen dat het er mooi, maar wel mannelijk, uitziet. Niet doordat ik 100% passabel ben (ik heb genoeg realisme om te weten dat dat niet zo is), wel doordat men gewoon voelt dat het daar bij mij niet echt om draait.
Mijn collega's vragen niet wat er met mij aan de hand is en ook op straat gebeurt dat niet. Op straat benoemt men mij nog wel eens als "meneer", wat ik niet echt prettig vind, maar waar ik wel mee kan leven. Overigens benoemen ze me meestal als "u", waarmee ze meneer/mevrouw ontwijken. Zelf heb ik dat liever.
De periode waar ik nu in zit voelt voor mij dus niet als "mentaal best zwaar als niet-passabel travestiet".
Groetjes,
Frederique