Geweldige link, moet je echt eens lezen

[Frederique_]

Nee kan ik niet, want ik ben te eerlijk geweest tegen de toelatingscommissie

Je kunt ook zeggen dat het beleid dat hier heerst erg transgender-onvriendelijk is. Dat ook transgenders bij de VU (willen) lopen en dat die mensen dus ook behoefte aan informatie over die trajecten; dat TG's soms doorgroeien naar TS'en en dat die informatie van TS'en kan helpen om het TS-traject niet zo eng te zien als dat het eerst lijkt - lang niet iedere TS ziet dat (schijnbaar).

Er zijn gelukkig forums waar transseksuelen en transgenders door elkaar leven: het gaat om het Isis-forum (Nederland) en het forum van de Vlaamse Gender Kring (België). Op beide forums schrijven zowel Nederlanders als Belgen. Ik heb er als transgender veel aan gehad (en nu nog steeds).

Groetjes,

Frederique

[Joy]

ik zeg:

leven en laten leven

menig discussie is er gewoon 1 van ordinair:

ik ben meer dan jou gehalte

ik heb de houding van transen tov degeen die zich lager op de genderschaal bevinden (lager - tis maar hoe je het bekijkt, trans zijn is niet de top van de genderberg met helemaal onderaan de trav) altijd storend gevonden

ook hier blijkt weer dat degeen die 'verder' in een traject zijn, een ander haar weg niet kunnen accepteren, want duidelijk doorheen spreekt:

ik ben het niet eens met jouw bewandelde pad

vreemd eigenlijk, want ooit bevonden zij zich op datzelfde pad

kheb een goed geheugen, iemand vertelde me ooit dat ze weigerde iets aan te nemen van een doodordinaire trav (nog los van de juistheid van dat etiketje) waarop ik antwoorde dat ook zij ooit een ordinaire trav is geweest in ogen van buitenwereld

enfin...

zie elkaar als gelijken, want dat ben je , niks meer niks minder

Joy

[lief dinnetje]

melina_r schreef:

Denk je nu echt dat ze je bij het 'VU genderteam' als transgender gaan indelen ?

Frederique schreef :

Zij noemen het transseksualiteit. Zolang zij van mening zijn dat ik bijzonder langzaam door mag groeien zodat ze mij niet onder druk gaan zetten over geslachtsoperaties vind ik het allemaal prima hoe zij het noemen.

Er zijn nog zekerheden, Amsterdam (genderteam NL) trekt dan toch dezelfde conclusie als het genderteam in Gent (BE)
Je verhaal kwam me zelfs redelijk bekend voor, ik weet niet waarom .... maar het lijkt zelfs een beetje op mijn eigen achtergrond.



melina_r schreef:
Ik ben geen psych en wil ook die pretentie niet hebben hoor, maar ik heb toch zo mijn eigen idee.
Als ik jou verhaal zo volg de laatste tijd, dan lijkt me op iets langere termijn niet zozeer de vraag : SRS ja of neen relevant. Maar wel de eerder vervelende vraag : hoe gaat het verder in de maatschappij als niet-passable post-op trans.
In dat opzicht heb je dan wel ergens een voordeel dat je eerst als (niet-passable) 'transgender' door het leven bent gegaan.

Frederique schreef :

Ook dit vind ik van latere orde. Ik heb geen zin om op dit moment alles te wegen wat ik nu tegenkom + wat ik in de toekomst mogelijk-wel-of-niet allemaal nog meer ga tegenkomen...

Ik kan alleen maar vermoeden dat het genderteam dat ook wel zal willen weten.
Maar dat zal je dan zelf wel ondervinden.
Want het is inderdaad jouw weg.



melina_r schreef:
P.S. de reflectie van de spiegel die ik je de voorbije tijd heb voorgehouden kan heel hevig in je ogen weerkaatsen hoor.
En dus naar jou toe als zeer agressief overkomen.
Al denk ik toch dat je bij het genderteam antwoorden zal moeten geven op min of meer dezelfde vragen.
Willen of niet : je kan de confrontatie met jezelf, je verleden, je seksualiteit en intimiteit niet blijven wegduwen.
En het is dan ook logisch dat men gaat 'graven', omdat je onder invloed van de hormonen toch 'opnieuw' door die fase heen moet.
Het is vreemd om opnieuw je pubertijd te moeten doormaken op latere leeftijd, maar het is ook een nieuwe kans om je (seksuele en emotionele) frustraties uit het verleden te overwinnen.

Frederique schreef :

Dat is een discussie die ik nu al voorzichtigjes gestart ben. Ik vind namelijk dat zowel jij als die psycholoog niet het recht hebben om mij een pad op te duwen/trekken naar wat jullie als ideale (of zelfs: normale) transseksuelenpad zien: het per-se moeten herbeleven van seksualiteit, het per-se als doel willen hebben dat ook ik een partner zal ->moeten<- vinden...

Je snapt het nog niet denk ik zo.
Zoals zoveel andere T's focus je enorm op de fysieke gevolgen (zie verder), hormonen hebben niet enkel fysieke gevolgen, maar ook onvermijdelijk 'psychische gevolgen.

Het herbeleven van de pubertijd en de dikwijls bijgaande seksualiteit is vrijwel onvermijdelijk als je met hormonen begint.
Dus zowel ik als die psycholoog wil je niet op een pad duwen ..... neen jij vraagt achter hormonen en het gevolg van die hormonen is dat je opnieuw (op versnelde wijze weliswaar) door je pubertijd gaat .......
Op de site van Lynn kan je dat ook lezen ..... die site is een bundeling van ervaringen van verschillende transen.
In combinatie met de post-op transen die ik zelf ken .... kan ik enkel concluderen dat je geen keuze hebt.

Die psycholoog wil dus op voorhand eens luisteren hoe je daar nu over denkt.
je hebt een enorm probleem met mensen die je vragen stellen ..... het is niet noodzakkelijk zo dat die mensen je willen duwen in een richting.
Ik vind je eigenlijk heel defensief reageren.

Ter info : voor het starten van mijn transitie en zelfs voor mijn SRS was ik er vrijwel 100% zeker van dat ik a-seksueel was.
Seks was echt wel iets heel vies.
Ik wil niet eens beschijven hoe ik daar nu over denk (en zeker niet vandaag, amai ik lijk het toppunt van mijn ietwat losbandige pubertijd nu wel te bereiken)

Groeten,

Melina

[lief dinnetje]

Frederique schreef :

melina_r schreef:
2) Als je echt transgender bent, waarom heb je dan hormonen nodig ?


1) betere bij jou passende vetverdeling (ook in het gezicht), borsten
2) minder erotische gevoelens/masturbaties
3) minder achteruitgang hoofdhaar


Daar heb je niet echt hormonen voor nodig, in elk geval toch geen vrouwelijke hormonen.
Daar zijn producten voor op de markt die een gelijkaardige werking hebben. Je kent ze wel , de producten die speciaal gemaakt worden tegen 'mannelijke' haaruitval

Wat ik hier mis is de stelling : vrouwelijke hormonen, maken je denken ... voelen vrouwelijker ... en bovendien ga je door de fase (mentaal, psychisch) van een jong meisje.

Je bekijkt dat heel rationeel : ik wil dat en ik wil dit ... dus.....,maar vergeet een hele pak bijwerkingen.
Om die reden is er dus een genderteam , met psych, endo en chirurg.

melina_r schreef:
Ik heb het al vaak geschreven : geef een transgender vrouwelijke hormonen en je weet echt niet waar het gaat eindigen.


Nee, JIJ weet dan niet waar zoiemand gaat eindigen. Voor die persoon is die vraag veel minder relevant dan voor jou: jij probeert op basis van jouw ervaringen met hormonen die beslissing voor die persoon te nemen - dat zou je mijns inziens nooit meer moeten doen...

IK zal die beslissing zeker niet nemen hoor.
Dat is de rol van een genderteam.
Die zullen je dat wel vertellen ..... en ik ben alleen voorstander van een genderteam met een duidelijk protocol.

Gewoon omdat ik nu weet wat het wil zeggen een behandeling met hormonen (na bijna 3 jaar hormonen heb ik al wat meegemaakt).
Het fysieke is er zeker, maar het psychische en mentale proces is zeker even belangrijk of zelfs nog veel belangrijker.
Om die reden dan ook een genderteam met een duidelijk protocol.
Dat zie ik absoluut niet meer als een misplaatst controle-instituut hoor.

Ik verwijs nog eens naar de doorgegeven link, omdat daar het verhaal staat van andere mensen die er ook al door zijn gegaan.
Het is niet slecht om te weten wat nog volgt (of kan volgen).
Wat het genderteam naar mijn mening gaat doen : is de maatschappelijke relevantie nagaan van het al of niet behandelen van iemand.
Er is een maatschappelijke kost aan het behandelen van iemand voor transseksualiteit en dus is een gedegen 'analyse' op zijn plaats.
Alle vragen over het verdere verloop van iemand zijn leven na een transitie lijken me dan ook wel relevant voor de psych van het genderteam.
Uiteraard maak je je eigen keuzes, uiteraard bepaal je altijd zelf de snelheid van je transitie .... maar volledige vrijheid naar hormonen en behandelingen vind ik zeker geen optie.

Groeten,

Melina

[Frederique_]

Hoi Melina,

Ik ben het over dat defensieve reageren niet zo met je eens. Er zijn wel verschillen tussen 2 soorten vragen:
1) een niet-suggestieve vraag hoe ik NU over dingen denk
2) een niet-suggestieve vraag hoe ik dingen IN DE TOEKOMST zie.
3) conclusies over hoe iets in elkaar zit

Met vragen in categorie (1) heb ik geen enkel probleem
Met vragen in categorie (2) heb ik geen probleem, zolang ik in de toekomst niet continue vastgepind ga worden op antwoorden die ik nu geef
Met opmerkingen in categorie (3) heb ik de meeste problemen: als iemand denkt dat ik wel een partner zal willen op het moment dat ik mijn seksuele gevoelens zal durven te onderkennen dan heb ik inderdaad heel erg snel het gevoel dat iemand mij met die vraag een bepaalde richting in duwt. Ik heb daar moeite mee omdat ik vooral bezig ben mijzelf te ontdekken. Mijzelf ontdekken betekent: accepteren wat er NU is, en accepteren dat je niet in de hand hebt in welke richting het gaat; openstaan voor ELKE richting die het bij mij op kan gaan en niet enkel de richting die door de wetenschap of een collega-TG/TS gesuggereerd wordt omdat dat "in de meeste gevallen zo is" (wetenschap) of "bij mij zo was, dus bij iedereen zo is" (collega-TG/TS).

Waar ik (met name op dit forum) wel moeite mee heb is dat mensen retorische of suggestieve vragen stellen en dan niet willen horen dat het antwoord dat ik over mijzelf geef anders is dan binnen hun eigen retoriek of denkbeelden past. En in dat laatste geval leidt dat vaak tot wrijving aan 2 kanten.

Groetjes,

Frederique

[Stealth01]

Waar ik (met name op dit forum) wel moeite mee heb is dat mensen retorische of suggestieve vragen stellen en dan niet willen horen dat het antwoord dat ik over mijzelf geef anders is dan binnen hun eigen retoriek of denkbeelden past. En in dat laatste geval leidt dat vaak tot wrijving aan 2 kanten.

Je kan ook eens overwegen om gewoon niet te reageren....

Kitty.

[Frederique_]

Hoi Kitty,

Klopt.
Je hebt ook helemaal gelijk (echt!).
Maar soms reageer en typ ik sneller dan mijn schaduw...

Groetjes,

Frederique

[Ciska Lacomte]

Nu vraag ik me toch af waarom de postings van Melina de laatste tijd iets van 'taboe' in zich hebben:

Natuurlijk heb ikzelf ook mijn gal gespuwd over 'die starre genderteams' en wilde ik niks weten van veranderende seksuele gevoelens. Heel lang dacht ik ook dat passable zijn best eenvoudig is en met een goede grondhouding kom je er wel: Je hebt het of je hebt het niet.
Verder was het toch zo helder als glas of je trava bent of trans.

Al deze punten zijn zo vreselijk onduidelijk geworden sind ik er niet onderuit kon mezelf te aanvaarden zoals ik ben: Wat heb ik tegengesparteld en gevochten omdat ik de waarheid maar niet durfde accepteren. De verleiding om me af te zonderen van de echte wereld is zo ontzettend groot geweest want juist de andere mensen tonen je waar je staat. Het is zo simpel om allerlei wollige rapporten op internet door te worstelen en nooit te hoeven horen van echte, levende post-ops hoe hard het soms is om opnieuw te moeten leren leven na een SRS.

Ik merk ook dat ik me met elk Taboe wat wordt opengebroken, besproken door mensen die open en eerlijk weergeven wat ze zelf hebben beleefd, mijn schijnbare gevoel van veiligheid afkalft.
Het heeft immers geen zin me te verzetten tegen de werkelijkheid, sterker nog: Ik verlang er naar om een nieuw leven te beginnen: Als een onbevangen kind, vrij van (voor)oordelen.
Het is zo...zo.... Mánnelijk om te denken dat je alles (allang) weet.

Ciska.

[Joy]

ik bespeur niet zozeer taboe

ik bespeur wel dat men geneigd is een ander te bewegen na te gaan denken, daar is niets mis mee

je kan het ook opvatten als meedenken

Joy

[Joy]

Heel lang dacht ik ook dat passable zijn best eenvoudig is en met een goede grondhouding kom je er wel: Je hebt het of je hebt het niet.
Verder was het toch zo helder als glas of je trava bent of trans.

Al deze punten zijn zo vreselijk onduidelijk geworden sind ik er niet onderuit kon mezelf te aanvaarden zoals ik ben: Wat heb ik tegengesparteld en gevochten omdat ik de waarheid maar niet durfde accepteren. De verleiding om me af te zonderen van de echte wereld is zo ontzettend groot geweest want juist de andere mensen tonen je waar je staat.

Ik merk ook dat ik me met elk Taboe wat wordt opengebroken, besproken door mensen die open en eerlijk weergeven wat ze zelf hebben beleefd, mijn schijnbare gevoel van veiligheid afkalft.
Het heeft immers geen zin me te verzetten tegen de werkelijkheid, sterker nog: Ik verlang er naar om een nieuw leven te beginnen: Als een onbevangen kind, vrij van (voor)oordelen.
Het is zo...zo.... Mánnelijk om te denken dat je alles (allang) weet.

Ciska.

hoe herkenbaar, vooral de onduidelijkheid

bedankt

joy

[Irene]

Ciska schreef:

Verder was het toch zo helder als glas of je trava bent of trans.

Al deze punten zijn zo vreselijk onduidelijk geworden sind ik er niet onderuit kon mezelf te aanvaarden zoals ik ben: Wat heb ik tegengesparteld en gevochten omdat ik de waarheid maar niet durfde accepteren. De verleiding om me af te zonderen van de echte wereld is zo ontzettend groot geweest want juist de andere mensen tonen je waar je staat. Het is zo simpel om allerlei wollige rapporten op internet door te worstelen en nooit te hoeven horen van echte, levende post-ops hoe hard het soms is om opnieuw te moeten leren leven na een SRS.

Ik merk ook dat ik me met elk Taboe wat wordt opengebroken, besproken door mensen die open en eerlijk weergeven wat ze zelf hebben beleefd, mijn schijnbare gevoel van veiligheid afkalft.
Het heeft immers geen zin me te verzetten tegen de werkelijkheid, sterker nog: Ik verlang er naar om een nieuw leven te beginnen: Als een onbevangen kind, vrij van (voor)oordelen.
Het is zo...zo.... Mánnelijk om te denken dat je alles (allang) weet.

Ik heb ogenschijnlijk ditzelfde gevecht ook gevoerd, maar ben toch zo lang als het lukt in de situatie terechtgekomen dat ik het gevoel heb dat ik het wel in de hand heb, dat ik het wel kan stoppen dat ik niet verder hoef te gaan dan mijn omgeving wenselijk vind.
Het blijft moeilijk, maar ik worstel en kom boven.

Irene

[Joy]

eigenlijk ben ik op zoek naar een punt van rust waarop ik kan zeggen: ok ik ben dit...

wat 'dit' dan ook moge zijn

ik word gestoord van het heen en weer geslinger

[Ciska Lacomte]

ik word gestoord van het heen en weer geslinger

Dan ben je in elk geval geen aap.....

Ik snap het joy. Uiteindelijk heb ik besloten gewoon wat meer bij de dag te leven, genieten van het moment en toch op te letten dat het leven wel een lijn blijft volgen waar ik blij mee ben. Die lijn mag best breed zijn, dan is er in elk geval nog ruimte om te slingeren.

.........maar ben toch zo lang als het lukt in de situatie terechtgekomen dat ik het gevoel heb dat ik het wel in de hand heb, dat ik het wel kan stoppen dat ik niet verder hoef te gaan dan mijn omgeving wenselijk vind.
Het blijft moeilijk, maar ik worstel en kom boven.

Irene

Zoals jij het omschrijft is het bijna hetzelfde als waar ik nu mee bezig ben, met als verschil dat ik niet kan (en wil) stoppen. Het lijkt zo marginaal, maar wat pakt het anders uit. In zeker opzicht ben je te benijden omdat je jouw leven zoals het is tenminste vol kunt houden. Voor mij zou dat misschien wel mijn dood betekenen; ik heb dat zoveel jaar uit alle macht geprobeerd, maar ik kán ECHT niet meer pretenderen dat 'leven als een man' me nog erg veel langer zal gaan lukken. Het kost me bij tijden al zoveel moeite om te aanvaarden dat mijn partner en kinderen me niet bij kunnen houden en dat terwijl ik naar mijn gevoel alleen maar schuifelpasjes neem.....

Aan de andere kant is het nu wel zo dat ik enorm veel tijd heb om van hele kleine dingen te genieten.....

Ciska.

[Babette]

Hoi hoi,

ik word gestoord van het heen en weer geslinger

Dan ben je in elk geval geen aap.....

Ik snap het joy. Uiteindelijk heb ik besloten gewoon wat meer bij de dag te leven, genieten van het moment en toch op te letten dat het leven wel een lijn blijft volgen waar ik blij mee ben. Die lijn mag best breed zijn, dan is er in elk geval nog ruimte om te slingeren.

.........maar ben toch zo lang als het lukt in de situatie terechtgekomen dat ik het gevoel heb dat ik het wel in de hand heb, dat ik het wel kan stoppen dat ik niet verder hoef te gaan dan mijn omgeving wenselijk vind.
Het blijft moeilijk, maar ik worstel en kom boven.

Irene

Zoals jij het omschrijft is het bijna hetzelfde als waar ik nu mee bezig ben, met als verschil dat ik niet kan (en wil) stoppen. Het lijkt zo marginaal, maar wat pakt het anders uit. In zeker opzicht ben je te benijden omdat je jouw leven zoals het is tenminste vol kunt houden. Voor mij zou dat misschien wel mijn dood betekenen; ik heb dat zoveel jaar uit alle macht geprobeerd, maar ik kán ECHT niet meer pretenderen dat 'leven als een man' me nog erg veel langer zal gaan lukken. Het kost me bij tijden al zoveel moeite om te aanvaarden dat mijn partner en kinderen me niet bij kunnen houden en dat terwijl ik naar mijn gevoel alleen maar schuifelpasjes neem.....

Aan de andere kant is het nu wel zo dat ik enorm veel tijd heb om van hele kleine dingen te genieten.....

Ciska.

het lijkt me helemaal niet verstandig om te stoppen met te zijn wie je echt bent, want je schaadt èn jezelf èn je omgeving, en dat is een ongezonde bezigheid. Wel denk ik dat je je partner en kroost de kans mag geven om je "schuifelpasjes" wèl bij te houden: ik zou niet graag zonder partner verder gaan, en zij heeft ook de ruimte en tijd gehad om aan mijn groeiproces te wennen. Bovendien is je groeiproces niet een gestaag iets: soms gaat het voor je gevoel razendsnel en soms gaat het tergend langzaam.......

En moet je pretenderen om als man te leven? En voor wie doe je dat dan? Je zit als mens in een bepaalde fase in je leven; kun je niet als zodanig in het leven staan? Misschien is het leven dan wat gemakkelijker voor je, en kun je nog meer genieten van al die kleine dingetjes die het leven sjeu geven.

Groetjes en liefs,

Babette.

[Ciska Lacomte]

En moet je pretenderen om als man te leven? En voor wie doe je dat dan? Je zit als mens in een bepaalde fase in je leven; kun je niet als zodanig in het leven staan? Misschien is het leven dan wat gemakkelijker voor je, en kun je nog meer genieten van al die kleine dingetjes die het leven sjeu geven.

Groetjes en liefs,

Babette.

Sjonge, Babette.. Wat kun jij met weinig woorden om een hoop uitleg vragen. Laat ik met mijn antwoord maar eens beginnen bij het woord: Levensfase.

Mensen worden geboren, leven een poos en sterven. Daarbij doorloopt men in een ideaal geval een aantal fasen. Als Genderdysfoor kind(mens) loopt het op zeker moment totaal anders. Ergens in mijn 19de levensjaar heb ik 'gekozen' om mijn genderdysforie zoveel mogelijk te ontkennen. Ik ben me doof gaan houden voor het meisje wat ik ben: Ik koos voor de rol van 100% man.
Natuurlijk lukt dat niet, om te overleven 'koos ik ook voor travestie'.
Dat spel heb ik zo'n 20 jaar volgehouden. Op zeker moment gebeurden er dingen in mijn leven die de last te groot maakten en er knapte iets in mij, ik ben een aardig eind omlaag gekukeld, maar gelukkig niet diep genoeg om in een inrichting of een lijkkist te belanden.
Nu ben ik inmiddels zo'n vier jaar bezig om weer omhoog te klimmen. Ik geloof dat ik het helemaal niet zo slecht doe, maar wat een hoop rommel had ik bij me en wat een werk om uit te vinden op wat voor manier alles verband met elkaar houdt, maar ik moet verder, ik moet ergens geraken waar ik mentaal gezien vaste grond onder mijn hoefjes heb. Ik heb ingezien, begrepen en met heel veel pijn aanvaard dat mijn moeder altijd mijn grootste vijand is geweest. Ik heb ook in moeten zien dat de hele biografie die ik als 'man'heb geschreven twee doelen had: Mijn moeder tevreden zien te stellen en (misschien wel het belangrijkste) het meisje wat ik ben beschermen.

Nu zit ik in een fase die in een 'normaal' mensenleven niet voorkomt: één leven afsluiten zonder te sterven en tegelijkertijd een nieuw leven aanvaarden zonder geboren te worden. Die fase is nu gaande, als een rivier die stroomt en ik moet mee, mijn levenslust dwingt mij om verder te gaan.
Blijkbaar ligt hier voor Irene de situatie anders: Haar rivier kent (nog) meerdere stromen, zij heeft nog de keuze die ik jarenlang had, maar die in mijn leven door omstandigheden niet meer mogelijk is.

Warrig verhaal misschien, vraag gerust om uitleg.....

Honestly what will become of me
I don't like reality
It's way too clear to me
But really life is daily
We are what we don't see

(Nelly Furtado-All Good Things)

Ciska.