Mensen zijn te terughoudend als het gaat om het bellen van 112 bij verdachte situaties, vindt Gieling. "Ze willen niet lastig zijn, denken dat het niet belangrijk genoeg is of dat de politie het al druk genoeg heeft. Maar uiteindelijk gaat het erom dat we de boeven pakken." Gieling steekt ook de hand in eigen boezem. "De politie heeft altijd benadrukt dat 112 er is voor brand en andere ernstige en levensbedreigende situaties. Maar Politie Utrecht wil graag dat burgers ook 112 bellen als ze iets zien dat niet in de haak is. Zoals jongens die zich verdacht ophouden op een parkeerplaats, of iemand die om drie uur 's nachts door een woonwijk wandelt zonder duidelijk doel. We slaan iemand heus niet direct in de boeien, maar we kunnen wel even vragen waarom hij daar loopt om die tijd."
Flinke buit
"Laatst kregen we een melding over mensen die met LCD-schermen van en naar een goederenbox in Zuilen aan het sjouwen waren", vertelt Gieling. "Die melding kwam bij ons binnen via 0900-8844. De afhandeling duurt in dat geval iets langer dan via het alarmnummer, omdat er geen rechtstreeks contact is tussen de meldkamer en de agenten op straat. Toen we daar aankwamen, was er niemand meer. We vonden het verdacht en hebben de box opengemaakt. Daarin troffen we een flinke buit van woninginbraken aan. Als de melding via 112 was gedaan, waren we er waarschijnlijk snel genoeg geweest om de daders meteen op te pakken. Gelukkig is dat twee dagen later alsnog gebeurt."
Overval voorkomen
Een melding over een auto met inzittenden die erg veel aandacht voor een benzinestation hadden, kwam wel via 112 binnen. Gieling: "We waren er binnen drie minuten, precies toen die mensen de pomphouder overvielen. We konden ze direct inrekenen. Dat is nou precies waarom we graag willen dat mensen in dergelijke gevallen 112 bellen."
[Bron: Politie & U, nr 2, april 2007 - huis aan huis verspreid in Utrecht]
============================================
Hallo,
Met interesse heb ik uw krantje "Politie & U " nummer 2, van april 2007 gelezen. In uw krantje geeft u als tip om 112 te bellen als iemand "'s nachts om 3:00 iemand door een woonwijk ziet lopen zonder duidelijk doel". Nu heb ik zelf wel eens 's nachts rond die tijd zonder duidelijk doel rondgelopen. Ik zat in die tijd absoluut niet op een vriendelijk gesprekje met agenten te wachten. Ik wil u graag die ervaringen uit begin 2004 vertellen - in de hoop dat u ook afstand kunt houden als dat voor betrokken personen beter is.
Ik ben geboren als man, maar leef tegenwoordig als vrouw. U kunt zich voorstellen dat die omschakeling niet van de ene op de andere dag lukt. Mijn eerste rokje kopen, de eerste keer als vrouw gekleed door mijn eigen huis lopen - het voelde goed, maar de stap om die te zetten ging niet vanzelf. En het was reuze eng! Nog veel enger was het om (deels) als vrouw gekleed naar buiten te gaan. Aan de ene kant is er dat verlangen om niet alleen die 5 meter in je eigen huis te wandelen, maar ook eens naar buiten te gaan. Aan de andere kant is er die angst om ontdekt te worden: door bekenden zoals buren en kennissen. Maar ook de angst om door onbekenden gezien te worden: lang niet alles aan mijn uiterlijk was perfect - ik moest nog veel leren en wist dat ook van mijzelf. Mensen die me aanspraken? Nog niet, alst-je-blieft nog even niet - eerst zelf sterker in de schoenen staan...
Ik heb het geluk gehad dat ik in die periode geen langzaam rijdende politieauto tegengekomen ben met agenten die me vriendelijk vroegen wat ik om 3:00 's nachts op straat aan het doen was. Mijn hart zou overgeslagen zijn, mijn zelfvertrouwen voor weken weg, ik zou de neiging hebben om snel weg te rennen (zou ik die neiging toen hebben kunnen onderdrukken?) - en wie weet wat uw conclusie dan zou zijn (iemand die 's nachts om 3:00 eerst loopt te lanterfanten en dan snel wegrent voor de politie - die heeft vast iets te verbergen)?
Nee, ik heb geluk dat ik die paar keer dat ik dit gedaan heb niemand ben tegengekomen. Waardoor ik het tijdstip van 3:00 naar voren kon leggen: naar 1:00, naar 23:00, naar overdag. Waarbij ik wel af-en-toe onbekenden en later ook bekenden tegenkwam. Het ging telkens goed, mijn zelfvertrouwen groeide, mijn hart bonkte iedere eerste keer ver in de keel, maar de angsten trokken uiteindelijk weg. Tegenwoordig leef ik 24 uur per dag, 7 dagen per week als vrouw. En ik durf u ook te antwoorden als u ooit om welke reden dan ook een praatje zou willen maken
Ik hoop dat u dit verhaal wilt delen met mensen die 's nachts survailleren en dit soort meldingen tegen zouden kunnen komen. En dat deze mensen dan begrip kunnen opbrengen voor mensen die 's nachts zonder slechte bedoelingen toch soms met hun ziel onder hun arm bij de straat lopen - en wegrennen als ze een politieauto aan zien komen. Ik ben zeker niet de enige die op deze manier begonnen ben - ik heb het meerdere keren op forums voor travestie en transseksualiteit wel gelezen.
Met vriendelijke groeten,
Frederique ...
[adres]
[telefoonnummer]
[e-mail]
[verstuurd naar de redactie van politie & U]
