Kijk, de argumenten waarom de VU het moeilijk heeft komen hier regelmatig langs. Die snap ik ook, al vind ik wel dat ze door de VU echt VEEEL zwaarder gewogen worden dan ze zijn.
Allereerst: ik geloof er niet in dat er ook maar IEMAND het VU-genderteam wil opheffen. Er werd weliswaar raar gekeken naar transseksualiteit, maar laten we eerlijk zijn: het "standaard verhaal" van de jongen in het meisjeslichaam of omgekeerd is op straat goed bekend en wordt ook goed geaccepteerd. De rest van het transgenderverhaal wordt ook breder geaccepteerd, maar daar wil de VU nog niet aan. Langzaamaan, meer onderzoek, nog meer onderzoek, psychologen buiten het VU-genderteam moeten ook mee, enz. Ik zou willen dat men er eindelijk eens effort in ging steken OM die mensen mee te krijgen. Ik heb ze al aangeboden dat ik best als patiënt daar ook tijd en energie in wil steken. Ook hiervoor geldt: ik wil het SAMEN doen. Maar wel samen vooruit.
Ten tweede: op het moment DAT iemand het VU-genderteam WIL opheffen, dan heb je in Nederland direkt een logistiek probleem. Je hebt artsen die die geslachtsoperaties kunnen uitvoeren, maar die op dat moment een ander "regelcentrum" nodig hebben om dat te gaan uitvoeren. Wie zal dat overpakken? Het UMCG (Groningen)? Het AMC (Amsterdam)? Het LUMC (Leiden)? Misschien zullen sommige mensen die nu werken bij het VU-genderteam iets anders gaan doen. Een endocrinoloog kan zich meer richten op het vak van internist, dat er vlak naast zit. Aan de andere kant zullen andere endocrinologen dan meer T*'s op zich af zien komen...
Ook aan de patiëntenkant heb je direkt een logistiek probleem: wie wil die 60 patiënten per jaar, keer zo'n 4 jaar doorlooptijd = zo'n 240 patiënten hebben? Ze zullen zich melden bij andere psychologen, endocrinologen en ook goed in de gaten houden waar de SRS-uitvoerende artsen naar toe gaan.
Ik geloof er niet in dat bij het opheffen van het VUMC-genderteam direkt ook de zorg aan patiënten weg is of dat die zorg alleen in het prive-kliniek-domein beschikbaar komt...
Dan de vraag WIE het VU-genderteam wil opheffen. Voor alle duidelijkheid: ik wil dat NIET. Ik vind dat het VU-genderteam goede dingen doet, al vind ik wel dat ze zo'n 10 jaar achterlopen op hun medische beroepsveld. In SoC versie 5 (1998) staan immers al zaken over hormonen zonder SRS en de inhoud van Paul Vennix' en Tim de Jong's boeken zou ook daar bekend moeten zijn... Ik vind het kwalijk dat men de eigen Christelijke achtergrond en de politiek/CvZ/... als reden noemt om patiënten in de kou te laten staan. Overigens is men begin dit jaar een onderzoek gestart om toch te kijken of men transgenders kan helpen - ik hoop van harte dat daaruit komt dat ook die mensen geholpen worden.
Voor mij persoonlijk geldt dat dit de eerste keer is dat ik geluk heb dat ik diabetes heb: men heeft mij verteld dat dat een van de redenen is dat men accoord gaat met mijn uitgangspunt dat ik een SRS niet zal doen, tenzij ik het gevoel heb dat het daar echt niet zonder gaat. Dit houdt in dat men mij toestaat om die SRS later uit te voeren dan de lengte van de wachtlijst na 18 maanden hormoonbehandeling aangeeft en ook dat men toe zal staan om die SRS oneindig uit te stellen. Dit is al vastgesteld in het VU-genderteam, in februari van dit jaar.
Spijtoptanten: de hele discussie rond spijtoptanten is een angstdiscussie. Op dit moment is 1% (38 op de 3800) van de patiënten spijtoptant. Een deel ervan is spijtoptant vanwege complicaties of had wellicht hun SRS liever bij een ander ziekenhuis gedaan. Dit houdt in dat de spijtoptanten waar het in deze verhalen altijd over gaat (de
psychisch spijtoptanten) minder dan 1% is. Je zult als arts moeten accepteren dat je nooit 0% spijtoptanten krijgt, je zult dus ook moeten afwegen hoeveel effort je wilt steken om die minder-dan-1% nog verder omlaag te krijgen ten opzichte van de hoeveelheid extra doorlooptijd en extra macht die je naar je toetrekt t.o.v. de overige (ruim) 99% niet-spijtoptanten. Die weging hoor ik nooit: spijtoptanten dienen ten alle tijde en ten koste van zo ongeveer alles voorkomen te worden. Dat je die meer-dan-99% niet-spijtoptanten vervolgens extra in de weg zit? Tja...
Wetenschappelijke respectabiliteit? Wat 'n onzin... Denk je nu echt dat de route Tanja van Hengel -> endocrinoloog ander ziekenhuis -> SRS in buitenland minder wetenschappelijk is en dat die route daarom morgen gesloten wordt? En zo ja, denk je dat dat terecht is? 't Is maar net hoe snobbistisch je de VU wilt zien... Het VU-genderteam is niet meer en niet minder dan een onderdeel van een ZIEKENHUIS. Een ziekenhuis met patiënten. Patiënten die met HULP van de wetenschap uit hun problemen willen komen (of die problemen minimaal verlicht willen zien). Een ziekenhuis is gehouden aan allerlei regels en protocollen, maar die protocollen HOEVEN geen keurslijf te zijn. Zie de regels van de artsenorganisatie KNMG, die zelfs vindt dat wetten overschreven mogen worden als dit in het belang van de patiënt is... Die manier van omgaan met protocollen is duidelijk niet de manier waarop de VU er nu mee omgaat.
Bij het VU-MC houdt men angstvallig vast aan twee denkbeelden: die "arme jongen in dat meisjeslichaam (vv)" en "die arme spijtoptant die tegen zichzelf beschermd moet worden". Zolang men die beelden koestert is men letterlijk over-bezorgd en ontkent men daarmee dat patiënten zelf ook een eigen verantwoordelijkheid hebben. Zolang zal er bij het VU-MC ook niets wezenlijk veranderen.
@Fenna: in mijn geval gaat het qua maken van afspraken zowel om simpele zaken als "voor deze afspraak bellen we u morgen terug" (wat niet gebeurde, gevolgd door de afspraak dat ik hen maar terug moest bellen, waarna bleek dat men nog steeds niet wist wat men met mij moest) als om moeilijker zaken als "het eerste reguliere intakegesprek is in februari" terwijl het een gesprek was in het kader van vrijblijvend onderzoek (dus helemaal geen reguliere intakegesprek) en ook "u ziet de endocrinoloog een jaar niet meer" terwijl dat inmiddels minstens 17 maanden blijkt te zijn. Je kunt je voorstellen dat ik des duvels was.
@Dorine: ik zoek geen grote broer. Ik zoek een partner. Net als ik al partners heb op het gebied van epilatie, logopedie, psychische begeleiding (mijn coach) en gehad heb op het gebied van make-up. Ik zoek "medische begeleiding bij het gebruik van hormonen". En alle rimbam die ervoor ligt is voor mij persoonlijk overbodige ballast, een noodzakelijk kwaad dat we zo snel mogelijk moeten afronden zodat we werkelijk bezig kunnen met het verkleinen van het gat tussen mijn gevoel/zelfbeeld en mijn lichaam.
Oh ja: deze discussie teruglezend heb ik het gevoel dat ik "psychisch aan het braken" geweest ben. Da's niet erg - 't was een erg ingrijpend gesprek op 21 mei. Ik heb al eerder aangegeven dat ik forums gebruik om de boel psychisch op een rijtje te krijgen - daar horen dit soort berichten ook bij. Bedankt voor jullie begrip (en, als dat begrip er niet is, dan vraag ik om je begrip te kweken
). Hoe dan ook excuses voor eventueel ongemak.
Groetjes,
Frederique
