hi, duidelijk verhaal, en zo kom ik op de gedahcte dat de opvoeding wel degelijk bepaald hoe een en ander zich uit, ben vooral bezig mezelf terug te vinden, of beter, te vinden,maar dan op een manier die eerlijk en goed voelt, ik zie het als een ui, beginnen te pellen en langzaamaan komt er de kern tevoorschijn, die kern ben ik redelijk aan het benaderen merk ik zelf,het pellen is het verwijderen van zelf aangeleerde gedragingen, houdingen etc, met het pellen ook meer ruimte merk ik, is posi, tevens verwijdering van verdedigingsschild en ik merk dat ik daardoor steeds minder te verliezen heb, hoe dichter ik bij mezelf kom
2 maanden erug in stress doordat ik aan ouders wilde vertellen, nu voel ik me er veel beter bij, kan me nl geen moer schelen wat ze vinden, daarvoor is de afstand groot, maar niet te groot, eigenlijk wel prima, maar belangrijker, mijn basis gevoelsmatig stabiel genoeg om dat aan te kunnen
shalommmm, sheib, weet niets van boekjes en voorlezen..
Je vroegste ervaringen....
Moderator: Moderators
Hoi allemaal,
Wat ben ik blij om via dit forum gelijkgestemden te ontmoeten en van gedachten te kunnen wisselen. Ik wist wel dat er meer mensen op deze aardbol moeten zijn, die dezelfde gevoelens/problemen moeten hebben.
Laat ik ook m'n steentje bijdragen. Bij mij begon het als ik goed terugdenk ook al op vrij jonge leeftijd. Ik denk dat ik een jaar of 10 was, toen ik af en toe kleding van mij zus aantrok. Stiekum natuurlijk in de badkamer. Ik kan me ook het gevoel wat ik daarbij had, nog goed herinneren. Naast de zenuwen om niet betrapt te worden, gaf het aan de andere kant ook een heel fijn gevoel.
Net zoals Marcha, heb ik (waarschijnlijk) getracht door een macho beroep te kiezen (zeeman), de gevoelens te verdoezelen/ontkennen/onderdrukken. Ik werk nu nog steeds in een overwegende mannenmaatschappij (procesindustrie), maar ik heb de laatste 6 jaar steeds meer problemen om me daar gelukkig te vinden. Dit heeft geruslteerd in een periode van overspannenheid, ziek thuis gezeten.
Sinds de laatste 10 jaar probeer ik de vrouwelijke kant toch meer naar buiten te laten komen. Ik heb het mijn vrouw toen verteld. Zij was aanvankelijk zeer geschokt, logisch. Maar geeft me nu de ruimte.
Ik ben er zelf nog steeds niet echt uit welke gevoelens ik precies heb en hoe ik ze een plaats in mijn leven moet geven.
Ik heb nog steeds veel last van migraine, lusteloosheid, concentratieproblemen enz. en gaf daar de werksituatie de schuld van. Sinds de laatste 2 weken, na veel nadenken en diep in mezelf te duiken en vooral eerlijk tegen mezelf te zijn, ben ik er toch steeds meer van overtuigd, dat genderdisfore gevoelens eigenlijk de basis zijn. Ik heb deze week de hulplijn van 3T gebeld en een open gesprek gehad. Vervolgens op aanraden van hun heb ik het Genderteam in de VU gebeld en heb ik een afspraak gemaakt voor 10 januari. Ook een afspraak gemaakt bij Humanitas werkgroep transsexualiteit.
Aan de ene kant geeft het een opgelucht gevoel, dat ik mezelf (en de mensen om me heen) probeer niet voor de gek te houden. Aan de andere kant, bekruipt me ook een soort angstgevoel, onzekerheid of dit de weg is. De grootste angst die ik heb, is mijn vrouw te verliezen. Waarschijnlijk is dit een waanbeeld, want ik heb haar alles verteld. Ze steunt me volledig en haar oprechte en wijze woorden geven mij een duw in de rug. Het is waar dat je jezelf eerst goed moet kennen en de onderdrukking/leugen van gevoelens uit de weg moet helpen. Ze heeft ook wel angst waar de uiteindelijke grens is van mijn transgendere gevoelens.
Wat ben ik blij om via dit forum gelijkgestemden te ontmoeten en van gedachten te kunnen wisselen. Ik wist wel dat er meer mensen op deze aardbol moeten zijn, die dezelfde gevoelens/problemen moeten hebben.
Laat ik ook m'n steentje bijdragen. Bij mij begon het als ik goed terugdenk ook al op vrij jonge leeftijd. Ik denk dat ik een jaar of 10 was, toen ik af en toe kleding van mij zus aantrok. Stiekum natuurlijk in de badkamer. Ik kan me ook het gevoel wat ik daarbij had, nog goed herinneren. Naast de zenuwen om niet betrapt te worden, gaf het aan de andere kant ook een heel fijn gevoel.
Net zoals Marcha, heb ik (waarschijnlijk) getracht door een macho beroep te kiezen (zeeman), de gevoelens te verdoezelen/ontkennen/onderdrukken. Ik werk nu nog steeds in een overwegende mannenmaatschappij (procesindustrie), maar ik heb de laatste 6 jaar steeds meer problemen om me daar gelukkig te vinden. Dit heeft geruslteerd in een periode van overspannenheid, ziek thuis gezeten.
Sinds de laatste 10 jaar probeer ik de vrouwelijke kant toch meer naar buiten te laten komen. Ik heb het mijn vrouw toen verteld. Zij was aanvankelijk zeer geschokt, logisch. Maar geeft me nu de ruimte.
Ik ben er zelf nog steeds niet echt uit welke gevoelens ik precies heb en hoe ik ze een plaats in mijn leven moet geven.
Ik heb nog steeds veel last van migraine, lusteloosheid, concentratieproblemen enz. en gaf daar de werksituatie de schuld van. Sinds de laatste 2 weken, na veel nadenken en diep in mezelf te duiken en vooral eerlijk tegen mezelf te zijn, ben ik er toch steeds meer van overtuigd, dat genderdisfore gevoelens eigenlijk de basis zijn. Ik heb deze week de hulplijn van 3T gebeld en een open gesprek gehad. Vervolgens op aanraden van hun heb ik het Genderteam in de VU gebeld en heb ik een afspraak gemaakt voor 10 januari. Ook een afspraak gemaakt bij Humanitas werkgroep transsexualiteit.
Aan de ene kant geeft het een opgelucht gevoel, dat ik mezelf (en de mensen om me heen) probeer niet voor de gek te houden. Aan de andere kant, bekruipt me ook een soort angstgevoel, onzekerheid of dit de weg is. De grootste angst die ik heb, is mijn vrouw te verliezen. Waarschijnlijk is dit een waanbeeld, want ik heb haar alles verteld. Ze steunt me volledig en haar oprechte en wijze woorden geven mij een duw in de rug. Het is waar dat je jezelf eerst goed moet kennen en de onderdrukking/leugen van gevoelens uit de weg moet helpen. Ze heeft ook wel angst waar de uiteindelijke grens is van mijn transgendere gevoelens.
Hi Tessa TV,
een beetje een dooddoener van mijn kant, maar wat je schrijft over je gevoelens vanaf je vroege jeugd, is inderdaad wat de meesten die hier posten (en waarschijnlijk ook die hier niet posten) zelf hebben ervaren.
Ik zit ook mijn hele leven en nu nog in een typisch mannelijk beroep en in een zekere macho wereld, ervaar daarbij ook dat er een moment komt waarbij je een evenwicht moet zien te vinden tussen b.v. je werkkring, familie en je "T"gevoelens, anders blijft er een gevoel van onbehagen, rusteloosheid en uiteindelijk minder goed funktioneren in het algemeen.
Het eerste is ,wat je al schrijft dat je met jezelf bezig bent om je gevoelens te begrijpen eventueel te accepteren (ik ben nu eenmaal zo, het is een feit ) en hoe nu verder.
Een jaar geleden is mijn wereld op zijn kop gezet en toen heb ik besloten dat ik nu wilde weten hoe diep die gendersfory is, nu bijna een jaar later en is is ontzettend veel gebeurd heb ik mijzelf gevonden, ik weet nu hoe diep het zit en heb ook voldoende bevestiging van anderen "specialisten"hierover gekregen.
Dus wat je doet het pad volgen van zelf onderzoek van hoe diep zit het bij mij is de eerste belangrijke stap, op een gegeven moment wordt het beeld duidelijker en kan je het die plaats geven die je nodig vind. (kost tijd)
De grens tot hoever in principe bepaal jij alleen, want jij moet verder, dat daarbij b.v. een partner ook haar grens steld (in feite waarmee ze kan leven) is mede bepalend om samen verder te kunnen leven.
Het feit dat je bij het VU een gesprek zal hebben enz. en afspraak bij Humanitas zijn toch een must om je te helpen hoe diep die genderdysforie zit en dit wil helemaal niet zeggen dat je het hele traject van een transseksueel zal afleggen want van alle aanmeldingen bij het VU is ongeveer 75% die een andere passende oplossing vinden voor hun genderdysforie.
Je vrouw hoeft niet gelijk het ergste (en voor haar terecht) te vrezen want het is een lange weg en de meesten kiezen (misschien niet helemaal kiezen maar na afwegingen komt men tot een aanvaarbare/leefbare oplossing) voor een oplossing die haalbaar is.
Erg goed dat je vrouw erbij betrokken is en lijkt mij voor haar van belang dat jullie samen dit process doormaken,
groetjes, Adriana
een beetje een dooddoener van mijn kant, maar wat je schrijft over je gevoelens vanaf je vroege jeugd, is inderdaad wat de meesten die hier posten (en waarschijnlijk ook die hier niet posten) zelf hebben ervaren.
Ik zit ook mijn hele leven en nu nog in een typisch mannelijk beroep en in een zekere macho wereld, ervaar daarbij ook dat er een moment komt waarbij je een evenwicht moet zien te vinden tussen b.v. je werkkring, familie en je "T"gevoelens, anders blijft er een gevoel van onbehagen, rusteloosheid en uiteindelijk minder goed funktioneren in het algemeen.
Het eerste is ,wat je al schrijft dat je met jezelf bezig bent om je gevoelens te begrijpen eventueel te accepteren (ik ben nu eenmaal zo, het is een feit ) en hoe nu verder.
Een jaar geleden is mijn wereld op zijn kop gezet en toen heb ik besloten dat ik nu wilde weten hoe diep die gendersfory is, nu bijna een jaar later en is is ontzettend veel gebeurd heb ik mijzelf gevonden, ik weet nu hoe diep het zit en heb ook voldoende bevestiging van anderen "specialisten"hierover gekregen.
Dus wat je doet het pad volgen van zelf onderzoek van hoe diep zit het bij mij is de eerste belangrijke stap, op een gegeven moment wordt het beeld duidelijker en kan je het die plaats geven die je nodig vind. (kost tijd)
De grens tot hoever in principe bepaal jij alleen, want jij moet verder, dat daarbij b.v. een partner ook haar grens steld (in feite waarmee ze kan leven) is mede bepalend om samen verder te kunnen leven.
Het feit dat je bij het VU een gesprek zal hebben enz. en afspraak bij Humanitas zijn toch een must om je te helpen hoe diep die genderdysforie zit en dit wil helemaal niet zeggen dat je het hele traject van een transseksueel zal afleggen want van alle aanmeldingen bij het VU is ongeveer 75% die een andere passende oplossing vinden voor hun genderdysforie.
Je vrouw hoeft niet gelijk het ergste (en voor haar terecht) te vrezen want het is een lange weg en de meesten kiezen (misschien niet helemaal kiezen maar na afwegingen komt men tot een aanvaarbare/leefbare oplossing) voor een oplossing die haalbaar is.
Erg goed dat je vrouw erbij betrokken is en lijkt mij voor haar van belang dat jullie samen dit process doormaken,
groetjes, Adriana
-
Isabelle Raulin dAymeries
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 230
- Lid geworden op: za aug 31, 2002 14:33
- Locatie: Noord-Holland
- Contacteer:
Dames,
We dwalen hier wel erg af van de thread, maar dit is heel herkenbaar: mannenberoep (ik ben ingenieur), op zoek naar jezelf (mooi beeld met die ui, Sheibbie), en de erkenning van andere waardevolle aspecten van je leven (huwelijk, omgeving, of baan). In feite zijn dat dus de grenzen die je zelf aan de groeimogelijkheden in een ander gender stelt. Op het moment waarop je die stelt, weet je nooit of ze vol te houden zijn.
Waar ik van op kijk is hoe gevaarlijk te strakke grenzen zijn. En ook hoe erg de gevolgen zijn van systematische ontkenning van genderdysforie. Bij mij is het gelukkig nooit verder gekomen dan een ijselijke emotionele armoede. Ik heb de ui afgepeld tot het punt in mijn kindertijd waar ook mijn emotionele ontwikkeling bleef steken. Verder gaat het wel goed.
Maar hier lees ik verhalen die veel verder gaan. Van volledig dysfunctioneren tot burn out. Ook IRL ontmoet ik mensen met verschrikkelijke ervaringen. Maar ze vragen zich af of bijvoorbeeld burn out werkelijk een gevolg kan zijn van het op de loop gaan voor je genderidentiteit. En ik snap het ook niet. Kan het zo erg worden? Hoe erg kunnen de psychische gevolgen zijn van tientallen jaren "naast je hakken lopen"?
Het is natuurlijk niet te achterhalen hoe iemand met hetzelfde leven terecht zou komen zonder genderdysforie. Daarom wil ik de vraag andersom stellen, misschien wil iemand er een nieuwe thread over starten: in hoeverre kan iemand opknappen van zelfacceptatie, coming out, of het volledig uitleven van een andere genderpresentatie? Gaat depressie of burn out wel eens over op die manier?
Ben benieuwd,
Isabelle
We dwalen hier wel erg af van de thread, maar dit is heel herkenbaar: mannenberoep (ik ben ingenieur), op zoek naar jezelf (mooi beeld met die ui, Sheibbie), en de erkenning van andere waardevolle aspecten van je leven (huwelijk, omgeving, of baan). In feite zijn dat dus de grenzen die je zelf aan de groeimogelijkheden in een ander gender stelt. Op het moment waarop je die stelt, weet je nooit of ze vol te houden zijn.
Waar ik van op kijk is hoe gevaarlijk te strakke grenzen zijn. En ook hoe erg de gevolgen zijn van systematische ontkenning van genderdysforie. Bij mij is het gelukkig nooit verder gekomen dan een ijselijke emotionele armoede. Ik heb de ui afgepeld tot het punt in mijn kindertijd waar ook mijn emotionele ontwikkeling bleef steken. Verder gaat het wel goed.
Maar hier lees ik verhalen die veel verder gaan. Van volledig dysfunctioneren tot burn out. Ook IRL ontmoet ik mensen met verschrikkelijke ervaringen. Maar ze vragen zich af of bijvoorbeeld burn out werkelijk een gevolg kan zijn van het op de loop gaan voor je genderidentiteit. En ik snap het ook niet. Kan het zo erg worden? Hoe erg kunnen de psychische gevolgen zijn van tientallen jaren "naast je hakken lopen"?
Het is natuurlijk niet te achterhalen hoe iemand met hetzelfde leven terecht zou komen zonder genderdysforie. Daarom wil ik de vraag andersom stellen, misschien wil iemand er een nieuwe thread over starten: in hoeverre kan iemand opknappen van zelfacceptatie, coming out, of het volledig uitleven van een andere genderpresentatie? Gaat depressie of burn out wel eens over op die manier?
Ben benieuwd,
Isabelle
Get over it.
-
Marcha
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 94
- Lid geworden op: wo jun 20, 2001 2:00
- Locatie: Noord Brabant
Gaan depressies over van zijn wie je werkelijk bent?
Zie het als de bevrijding van je ziel.
Ik ben al een tijdje verbonden als adviseur (..seuze) aan de stichting Outway, een stichting die zich bezig houdt met het informeren en adviseren op het gebied van homo-identiteit aan jongeren. Mijn stelling is eigenlijk heel simpel, waarom keihard knokken om uit de kast te komen, het is toch veel verstandiger om te zorgen dat mensen bij voorbaat niet in de kast terecht komen?
Veelal zien wij de maatschappij als een regelrechte tegenstander, "zij veroordelen mij wanneer ik laat zien wie en wat ik ben..." terwijl de maatschappij zich over het geheel genomen helemaal niet zo druk maakt om jouw identiteit. Accepteer jezelf, en de maatschappij heeft geen andere keuze dan je ook te accepteren. Doe je dit niet, dan is dit een eigen keuze (voortkomend uit angst!!). Dit zal verregaande gevolgen hebben, zowel psychisch als lichamelijk. Burn out syndroom, depressivieteit (stom woord) en zelfs zelfdestuctie kunnen dan de risico's zijn.
Door te leven op de manier waarop jij dat wilt, vermijd je deze problemen grotendeels.
Echter, niet alles kan worden opgelost door toe te geven aan je gender dysforische behoeften. Uiteindelijk is het zo dat ook het dragen van make-up en hoge hakken na verloop van tijd "gewoon" gaat worden. Toen ik begon te werken als verkoopster droeg ik mijn mooiste laarzen (hakken van 8 cm). Ik zag er geweldig uit vond iedereen, probleem was wel dat ik na 3 uur in een winkel staan kapot was... snel leuke platte schoentjes gekocht en me gerealiseerd dat, net als iedere morgen een uur eerder opstaan om mijn make-up te doen, dit ook een opgave is. (Niet dat ik daar ooit spijt van heb gehad hoor...).
Wat ik wil zeggen is dit, we gaan in ons leven vele relaties aan, begin nu eerst eens een relatie met jezelf, leer jezelf kennen voor wie en wat je bent. Zie je karakterfoutjes eerlijk onder ogen.
Besef dat je twee kanten van dezelfde medaille bent!!!
Pffffffff wat een verhaal zeg... en zo chaotisch ook volgens mij...
Ik hoop dat ik iets zinnigs heb gezegd hihihihihi
Lieve groetjes,
Marcha
Zie het als de bevrijding van je ziel.
Ik ben al een tijdje verbonden als adviseur (..seuze) aan de stichting Outway, een stichting die zich bezig houdt met het informeren en adviseren op het gebied van homo-identiteit aan jongeren. Mijn stelling is eigenlijk heel simpel, waarom keihard knokken om uit de kast te komen, het is toch veel verstandiger om te zorgen dat mensen bij voorbaat niet in de kast terecht komen?
Veelal zien wij de maatschappij als een regelrechte tegenstander, "zij veroordelen mij wanneer ik laat zien wie en wat ik ben..." terwijl de maatschappij zich over het geheel genomen helemaal niet zo druk maakt om jouw identiteit. Accepteer jezelf, en de maatschappij heeft geen andere keuze dan je ook te accepteren. Doe je dit niet, dan is dit een eigen keuze (voortkomend uit angst!!). Dit zal verregaande gevolgen hebben, zowel psychisch als lichamelijk. Burn out syndroom, depressivieteit (stom woord) en zelfs zelfdestuctie kunnen dan de risico's zijn.
Door te leven op de manier waarop jij dat wilt, vermijd je deze problemen grotendeels.
Echter, niet alles kan worden opgelost door toe te geven aan je gender dysforische behoeften. Uiteindelijk is het zo dat ook het dragen van make-up en hoge hakken na verloop van tijd "gewoon" gaat worden. Toen ik begon te werken als verkoopster droeg ik mijn mooiste laarzen (hakken van 8 cm). Ik zag er geweldig uit vond iedereen, probleem was wel dat ik na 3 uur in een winkel staan kapot was... snel leuke platte schoentjes gekocht en me gerealiseerd dat, net als iedere morgen een uur eerder opstaan om mijn make-up te doen, dit ook een opgave is. (Niet dat ik daar ooit spijt van heb gehad hoor...).
Wat ik wil zeggen is dit, we gaan in ons leven vele relaties aan, begin nu eerst eens een relatie met jezelf, leer jezelf kennen voor wie en wat je bent. Zie je karakterfoutjes eerlijk onder ogen.
Besef dat je twee kanten van dezelfde medaille bent!!!
Pffffffff wat een verhaal zeg... en zo chaotisch ook volgens mij...
Ik hoop dat ik iets zinnigs heb gezegd hihihihihi
Lieve groetjes,
Marcha
"mezelf zijn is voor mij al 'anders' genoeg..."
Hoi Marcha,
Ik sluit me helemaal aan bij Diana, voor wat betreft de spijker en de kop.
Helemaal niet chaotisch geformuleerd, maar met veel gevoel en zeker kennis van zaken. Ik moet zeggen dat het mij ook ontzettend veel steun geeft om het innerlijke gevecht dat gaande is bij mezelf, nu te leren begrijpen en accepteren.
Het is inderdaad zo als ik er goed over nadenk dat ik de maatschappij als tegenstander zie, terwijl ikzelf die enige tegenstander ben.
Gesteund door deze gedachte, heb ik mezelf moed ingepraat, heb mezelf opgemaakt, nagels gelakt, leuk truitje en een paar schoenen met een hak(je) aangedaan en ben ik gaan shoppen. In eerste instantie met knikkende knieen het winkelcentrum in gegaan. Vervolgens H&M in gegaan en lekker in de rekken gaan snuffelen. Doordat ik overduidelijk niet probeerde te verbergen wie ik ben en wat ik doe, ging er een wereld voor me open.
Na de aanvankelijke knikkende knieen door de zenuwen, kwam er een grote opluchting over me. Ik heb ontzettend genoten. Niet stiekum vlug een leuk? truitje grijpen en betalen (ja het is een cadeautje), maar echt iets leuks uitzoeken, passen en betalen.
Ik denk doordat ik wat make-up ophad, mijn nagels een kleurtje hadden en de schoenen met een hakje, dat ik zeker voor de andere winkelende dames, niet bedreigend overkwam, doordat ik mezelf was. Zelfs leuke reacties gehad bij het afrekenen bij de kassa.
Dit is niet iets wat echt thuishoort in deze thread "Vroegste ervaringen", maar een ervaring is het zeker!
Dank aan iedereen in dit forum, die mij door hun bijdragen, echt aan het denken hebben gezet, waardoor ik deze stap op weg naar vrije expressie van mijn ware identiteit heb durven nemen.
Allen een hele prettige kerst en een gezond en gelukkig 2003 toegewenst,
Liefs,
Tessa
Ik sluit me helemaal aan bij Diana, voor wat betreft de spijker en de kop.
Helemaal niet chaotisch geformuleerd, maar met veel gevoel en zeker kennis van zaken. Ik moet zeggen dat het mij ook ontzettend veel steun geeft om het innerlijke gevecht dat gaande is bij mezelf, nu te leren begrijpen en accepteren.
Het is inderdaad zo als ik er goed over nadenk dat ik de maatschappij als tegenstander zie, terwijl ikzelf die enige tegenstander ben.
Gesteund door deze gedachte, heb ik mezelf moed ingepraat, heb mezelf opgemaakt, nagels gelakt, leuk truitje en een paar schoenen met een hak(je) aangedaan en ben ik gaan shoppen. In eerste instantie met knikkende knieen het winkelcentrum in gegaan. Vervolgens H&M in gegaan en lekker in de rekken gaan snuffelen. Doordat ik overduidelijk niet probeerde te verbergen wie ik ben en wat ik doe, ging er een wereld voor me open.
Na de aanvankelijke knikkende knieen door de zenuwen, kwam er een grote opluchting over me. Ik heb ontzettend genoten. Niet stiekum vlug een leuk? truitje grijpen en betalen (ja het is een cadeautje), maar echt iets leuks uitzoeken, passen en betalen.
Ik denk doordat ik wat make-up ophad, mijn nagels een kleurtje hadden en de schoenen met een hakje, dat ik zeker voor de andere winkelende dames, niet bedreigend overkwam, doordat ik mezelf was. Zelfs leuke reacties gehad bij het afrekenen bij de kassa.
Dit is niet iets wat echt thuishoort in deze thread "Vroegste ervaringen", maar een ervaring is het zeker!
Dank aan iedereen in dit forum, die mij door hun bijdragen, echt aan het denken hebben gezet, waardoor ik deze stap op weg naar vrije expressie van mijn ware identiteit heb durven nemen.
Allen een hele prettige kerst en een gezond en gelukkig 2003 toegewenst,
Liefs,
Tessa
-
Marcha
- dagelijks aanwezig
- Berichten: 94
- Lid geworden op: wo jun 20, 2001 2:00
- Locatie: Noord Brabant
Ik ben blij dat iemand er iets aan heeft gehad, en Tessa, geweldig gedaan meid, ik weet dat het een hele overwinning was om te gaan winkelen maar je hebt het toch maar gedaan!! Je kunt trots zijn op jezelf hoor!! Ik ben in ieder geval trots op je.
Ik wens jullie ( en iedereen verder hier natuurlijk ook...) hele fijne dagen en een heel gelukkig 2003 met héél veel winkel plezier.
De lieve groetjes,
Marcha
Ik wens jullie ( en iedereen verder hier natuurlijk ook...) hele fijne dagen en een heel gelukkig 2003 met héél veel winkel plezier.
De lieve groetjes,
Marcha
"mezelf zijn is voor mij al 'anders' genoeg..."
Hallo allemaal,
Zoals jullie gemerkt hebben, heb ik na het posten van mijn "introductie" nog verder niets geschreven hier. Ik ben ook nog steeds de kat uit de boom aan het kijken, want ik weet nog steeds niet of ik in dit forum thuishoor, of wil zijn.
wanneer voel je je travestiet of meer, iderdaad altijd die domme hokjes!!
ik kan me van vroeger niet herinneren dat ik mezelf als meisje zag. Ik speelde veel cowboytje, bouwde hutten, crossfietsen noem maar op. Ook heb ik op voetbal gezeten, omdat ik dat zelf wilde. op de lagere school vond ik het altijd wel leuk om met de meisjes uit m'n klas om te gaan, joost mag weten waar die gesprekken over gingen.... later hoorde ik van m'n ma dat ik wel op het voetbalveld stond, maar altijd direkte 1/2-tjes uit de weg ging, meer aan de zijlijn. Achteraf denk ik dat ik altijd wel heel zachtaardig was, echt ruziemaken of vechten ging ik liever ui de weg. Of het er wat mee te maken heeft???
Nee, de eerste keer dat ik met travestie te maken kreeg, was toen ik 18 was. Hoe het gekomen is weet ik niets meer van, maar ik bestelde bij de wehkamp een satijnen nachtsetje, top en broek. Ik woonde al op mezelf toen. Ik kreeg ook dat jaar verkering met een meisje uit mijn klas. Zij was even groot als ik, en ik kon eigenlijk al haar kleren aan. haar spijkerbroeken en truien droeg ik wel dat wist ze ook. maar verder wist ze niets, haar wielrenbroekjes waren heel aantrekkelijk voor mij. Ook zoals ik al schreef, ging ik in die tijd weleens meet kleurloze nagellak op naar school, dat wist ze ook, ze had het voor mij gekocht. We praatten er verder niet over eigenlijk. Ze was zelf ook wel een beetje apart, zal ik maar zeggen.
Affijn die relatie ging over, en heb nu nog steeds met dezelfde vrouw. In deze relatie ging het van kwaad tot erger, overigens niet echt negatief bedoeld hoor. Ik moet opletten wat ik schrijf geloof ik.
Ik sla hele stukken over, bewust en te veel werk om alles te vertellen, bottomline, ik ben helemaal doorgeslagen. Stoppen met dameskleding dragen heb ik geprobeert, het lukt niet, ik wordt er zeer depressief van. Ik ben druk bezig met buikspieroefeningen, en afvallen (buik) Zonder dat mijn vriendin dit dan weet, zou ik graag definitieve ontharing van mijn gezicht laten doen. Ik ben van plan om binnenkort een navelpiercing te nemen. De navelpiercing weet ze van, en vind ze ook niet erg. Ik wil absoluut geen totale transformatie, maar vind het erg fijn als ik er wat vrouwelijker uit zou zien. T'is zo jammer dat voor mijn gevoel het er vrouwelijker uitzien als jongen zo moeilijk is voor de omgeving. Hoewel ik laatst een leuke ervaring had; ik droeg zoals gewoonlijk een stretch jeans, strak tot de knie en wijde pijpen, en een jongen zei vol enthousiasme" wat een gaafe broek heb je aan!"
Ik wijk teveel van het onderwerp af. ik wil ook teveel vertellen, ondanks dat ik niet weet of ik daar goed aan doe.
i.i.g. ik ga deze week naar de huisarts om hierover te praten, en vandaar zal ik wel weer zien.........
Groet,
Savannah
Zoals jullie gemerkt hebben, heb ik na het posten van mijn "introductie" nog verder niets geschreven hier. Ik ben ook nog steeds de kat uit de boom aan het kijken, want ik weet nog steeds niet of ik in dit forum thuishoor, of wil zijn.
wanneer voel je je travestiet of meer, iderdaad altijd die domme hokjes!!
ik kan me van vroeger niet herinneren dat ik mezelf als meisje zag. Ik speelde veel cowboytje, bouwde hutten, crossfietsen noem maar op. Ook heb ik op voetbal gezeten, omdat ik dat zelf wilde. op de lagere school vond ik het altijd wel leuk om met de meisjes uit m'n klas om te gaan, joost mag weten waar die gesprekken over gingen.... later hoorde ik van m'n ma dat ik wel op het voetbalveld stond, maar altijd direkte 1/2-tjes uit de weg ging, meer aan de zijlijn. Achteraf denk ik dat ik altijd wel heel zachtaardig was, echt ruziemaken of vechten ging ik liever ui de weg. Of het er wat mee te maken heeft???
Nee, de eerste keer dat ik met travestie te maken kreeg, was toen ik 18 was. Hoe het gekomen is weet ik niets meer van, maar ik bestelde bij de wehkamp een satijnen nachtsetje, top en broek. Ik woonde al op mezelf toen. Ik kreeg ook dat jaar verkering met een meisje uit mijn klas. Zij was even groot als ik, en ik kon eigenlijk al haar kleren aan. haar spijkerbroeken en truien droeg ik wel dat wist ze ook. maar verder wist ze niets, haar wielrenbroekjes waren heel aantrekkelijk voor mij. Ook zoals ik al schreef, ging ik in die tijd weleens meet kleurloze nagellak op naar school, dat wist ze ook, ze had het voor mij gekocht. We praatten er verder niet over eigenlijk. Ze was zelf ook wel een beetje apart, zal ik maar zeggen.
Affijn die relatie ging over, en heb nu nog steeds met dezelfde vrouw. In deze relatie ging het van kwaad tot erger, overigens niet echt negatief bedoeld hoor. Ik moet opletten wat ik schrijf geloof ik.
Ik sla hele stukken over, bewust en te veel werk om alles te vertellen, bottomline, ik ben helemaal doorgeslagen. Stoppen met dameskleding dragen heb ik geprobeert, het lukt niet, ik wordt er zeer depressief van. Ik ben druk bezig met buikspieroefeningen, en afvallen (buik) Zonder dat mijn vriendin dit dan weet, zou ik graag definitieve ontharing van mijn gezicht laten doen. Ik ben van plan om binnenkort een navelpiercing te nemen. De navelpiercing weet ze van, en vind ze ook niet erg. Ik wil absoluut geen totale transformatie, maar vind het erg fijn als ik er wat vrouwelijker uit zou zien. T'is zo jammer dat voor mijn gevoel het er vrouwelijker uitzien als jongen zo moeilijk is voor de omgeving. Hoewel ik laatst een leuke ervaring had; ik droeg zoals gewoonlijk een stretch jeans, strak tot de knie en wijde pijpen, en een jongen zei vol enthousiasme" wat een gaafe broek heb je aan!"
Ik wijk teveel van het onderwerp af. ik wil ook teveel vertellen, ondanks dat ik niet weet of ik daar goed aan doe.
i.i.g. ik ga deze week naar de huisarts om hierover te praten, en vandaar zal ik wel weer zien.........
Groet,
Savannah
-
transcommunity-girl2
- ForumFan
- Berichten: 369
- Lid geworden op: vr feb 28, 2003 15:47
gone
Laatst gewijzigd door transcommunity-girl2 op di jul 13, 2004 16:02, 1 keer totaal gewijzigd.
I am proud to be transcommunity girl
Mijn vroegste ervaringe....aan mijn psych heb ik gevraagd om mijn onverwerkte verdrongen kindservaringen op te roepen, ala Freud.
Misschien de naieve hoop op iets als dps...wat dan ook.
vernietigende..diagnose...of bevrijdende...meer dan dat...
Ik was...ik ben...ik zal zijn...Homo sapiens
Of..vini vidi vici...
Misschien de naieve hoop op iets als dps...wat dan ook.
vernietigende..diagnose...of bevrijdende...meer dan dat...
Ik was...ik ben...ik zal zijn...Homo sapiens
Of..vini vidi vici...
Hoi Kendra,
Ben bij de huisarts geweest, en was in eerste instantie doorverwezen naar amsterdam met indien nodig een verwijsbrief. Uiteindelijk ben ik nu toch bij humanitas terechtgekomen, en heb volgende week mijn eerste afspraak. Ook maatschappelijk werk dus. Het wordt er voor mij nu toch niet gemakkelijker op; ik loop nu dus bij de huisarts, bedrijfsmaatschappelijk werk, bedrijfsarts en humanitas. Toch voelt het ergens heel fijn dat het nu bekend is bij een aantal mensen, waardoor ik me toch wel wat beter ben gaan voelen. eindelijk dus voor mij een start naar ik weet niet waarheen!
doei,
Savannah
Ben bij de huisarts geweest, en was in eerste instantie doorverwezen naar amsterdam met indien nodig een verwijsbrief. Uiteindelijk ben ik nu toch bij humanitas terechtgekomen, en heb volgende week mijn eerste afspraak. Ook maatschappelijk werk dus. Het wordt er voor mij nu toch niet gemakkelijker op; ik loop nu dus bij de huisarts, bedrijfsmaatschappelijk werk, bedrijfsarts en humanitas. Toch voelt het ergens heel fijn dat het nu bekend is bij een aantal mensen, waardoor ik me toch wel wat beter ben gaan voelen. eindelijk dus voor mij een start naar ik weet niet waarheen!
doei,
Savannah
-
transcommunity-girl2
- ForumFan
- Berichten: 369
- Lid geworden op: vr feb 28, 2003 15:47
gone
Laatst gewijzigd door transcommunity-girl2 op di jul 13, 2004 15:49, 1 keer totaal gewijzigd.
I am proud to be transcommunity girl
-
pinkslipper
- ForumFan
- Berichten: 326
- Lid geworden op: do mei 29, 2003 18:59
- Locatie: Amsterdam
Schoenengek.
Mijn vroegere ervaringen. Zover ik me kon herinneren, ik zat op de basisschool. Hoe oud weet ik niet meer precies. Hou het maar tussen 5 en 10 jaar oud.
2 belangrijke dingen die ik het begin van de ontdekking noem.
Mijn school was binnen een paar minuten van huis en ik liep als klein braaf kereltje gewoon alleen op straat naar school. Ik kwam altijd altijd in een straat waar een schoenwinkel zat. Misschien is mijn fantasie op hol geslagen (oftewel geen idee), maar ik vond damesschoenen gewoon mooi. Later (nog steeds op die basisschool) heb ik een paar prachtige gymslippers (van een meisje uiteraard) kunnen bemachtigen (euh ik zag het zo, omdat ik niet meer weet hoe ik eraan kwam). Enfin. Eerst geprobeerd om ze mee naar huis te smokkelen (zodat ik ze natuurlijk aan kon trekken in mijn kamertje). Helaas was ik gesnapt door mijn moeder en ik moest die schoenen teruggeven. Ik heb die schoenen wel meegenomen naar school, maar teruggeven ho maar. Ik moest die schoentjes aantrekken. Dat heb ik ook gedaan, ik heb letterlijk de stoute schoenen aangetrokken. Daarmee ben ik voor een tijdje goed mee weggekomen. Tijdens een middagvoorstelling in het schooltheather, merkte een jongen ala etterbak het op. Die "schold" me meteen uit voor meisje. Nou en dacht ik. Ik draag die schoenen. Nee het echte feest was afgelopen toen de oorspronkelijke eigenaar (dat meisje dus) het opmerkte dat ik haar gymslippers draagde (niet eens in de gymklas, maar gewoon in het klaslokaal). Ze was not amused, maar in tegenstelling tot de jongens die nooit willen opgroeien, was ze wel beleefd naar me. M.a.w. ik kreeg meer respect van de meiden dan van de jongens.
Van jongs af aan al schoenengek. En niet zomaar schoenen. Nee het moesten vrouwen/damesschoenen zijn. Tuurlijk heb ik schoenen aangetrokken van mijn moeder en van mijn zussen (totdat ik te grote voeten kreeg
). Sinds mijn pubertijd begon ik meer te ontdekken. Een klerenkast met oude kleding van mijn moeder. Tja wat doe je dan. Aantrekken die zooi 
Enfin ik woon nu 7 jaar op mijn eigen. En ik heb een 2 klerenkasten, waarvan één vol met jurken en schoenen zit. Ik heb meer damesschoenen (stuk of 50) dan herenschoenen (stuk of 10 inclusief ouwe versleten) waarbij ik wel moet vermelden dat sommige schoenen unisex schoenen zijn. Uiteraard heb ik wel de vrouwelijke versies (die gek genoeg gewoon hetzelfde als de mannelijke versie.....maar toch het gaat om het idee).
2 belangrijke dingen die ik het begin van de ontdekking noem.
Mijn school was binnen een paar minuten van huis en ik liep als klein braaf kereltje gewoon alleen op straat naar school. Ik kwam altijd altijd in een straat waar een schoenwinkel zat. Misschien is mijn fantasie op hol geslagen (oftewel geen idee), maar ik vond damesschoenen gewoon mooi. Later (nog steeds op die basisschool) heb ik een paar prachtige gymslippers (van een meisje uiteraard) kunnen bemachtigen (euh ik zag het zo, omdat ik niet meer weet hoe ik eraan kwam). Enfin. Eerst geprobeerd om ze mee naar huis te smokkelen (zodat ik ze natuurlijk aan kon trekken in mijn kamertje). Helaas was ik gesnapt door mijn moeder en ik moest die schoenen teruggeven. Ik heb die schoenen wel meegenomen naar school, maar teruggeven ho maar. Ik moest die schoentjes aantrekken. Dat heb ik ook gedaan, ik heb letterlijk de stoute schoenen aangetrokken. Daarmee ben ik voor een tijdje goed mee weggekomen. Tijdens een middagvoorstelling in het schooltheather, merkte een jongen ala etterbak het op. Die "schold" me meteen uit voor meisje. Nou en dacht ik. Ik draag die schoenen. Nee het echte feest was afgelopen toen de oorspronkelijke eigenaar (dat meisje dus) het opmerkte dat ik haar gymslippers draagde (niet eens in de gymklas, maar gewoon in het klaslokaal). Ze was not amused, maar in tegenstelling tot de jongens die nooit willen opgroeien, was ze wel beleefd naar me. M.a.w. ik kreeg meer respect van de meiden dan van de jongens.
Van jongs af aan al schoenengek. En niet zomaar schoenen. Nee het moesten vrouwen/damesschoenen zijn. Tuurlijk heb ik schoenen aangetrokken van mijn moeder en van mijn zussen (totdat ik te grote voeten kreeg
). Sinds mijn pubertijd begon ik meer te ontdekken. Een klerenkast met oude kleding van mijn moeder. Tja wat doe je dan. Aantrekken die zooi Enfin ik woon nu 7 jaar op mijn eigen. En ik heb een 2 klerenkasten, waarvan één vol met jurken en schoenen zit. Ik heb meer damesschoenen (stuk of 50) dan herenschoenen (stuk of 10 inclusief ouwe versleten) waarbij ik wel moet vermelden dat sommige schoenen unisex schoenen zijn. Uiteraard heb ik wel de vrouwelijke versies (die gek genoeg gewoon hetzelfde als de mannelijke versie.....maar toch het gaat om het idee).
Think Pink en xxx,
pinkslipper
Van het concert des levens, krijgt niemand het programma.
pinkslipper
Van het concert des levens, krijgt niemand het programma.