Identiteit en gevoel

[mina]

ooops, ik dacht even dat Frederique hier de film-tip "as it is in heaven" van Kay Pollak had geplaatst, maar dat was blijkbaar ergens anders,
anyway:

Mooie film! bedankt...

liefs

[AmberTV]

Hoe hebben jullie gezocht naar jullie identiteit...
via gevoelens...door weer te leren voelen...

Leuke draad. Het zoeken naar mijn identiteit verloopt, en ik ben vast niet de enige, met horten en stoten. Steeds zoekend naar het evenwicht tussen mijn eigen ik en de grenzen die ik van dierbaren om mij heen meen te voelen. Heb nu juist deze week 'besloten' weer even helemaal in de kast te kruipen. Even ben ik het zat, wordt ik moe van het vechten om me zelf te kunnen zijn. Ik weet zeker dat mijn alter ego nooit weg zal gaan, ze is een belangrijk stuk van mijn persoonlijkheid. Maar voorlopig doe ik maar weer eens een poging om 'het Amber zijn' te beperken, een compromis omdat ik het anderen, die mij lief hebben, niet moeilijker wil maken dan het nu al is.

Amber TV

[Leanne]

Hoe hebben jullie gezocht naar jullie identiteit...
via gevoelens...door weer te leren voelen...
en die vervolgens "rationeel" te verwerken...?
en:
ik heb soms het idee dat het een soort avontuur is...een donkere ruimte...waar je op de tast jezelf in terug moet leren vinden...

en er zijn ook dagen dat ik maar weinig voel..
leegte....ruis...?
Hoe kwamen jullie toen vanuit die "storing" weer terug
naar de ware kern...

zoeken, tasten, voelen, ...?

Is het een zoektocht naar Liefde?

Kortom een topic over Identiteit en gevoel ...(hoe verhouden zij zich tot elkaar, en hoe verwerk je dat - als je toch steeds maar in een mannenlichaam blijft zitten)

Mina (begrijpt haar eigen vraag niet - maar hoop iemand anders wel)

Ik dacht altijd dat ik mezelf voor de gek hield, dat ik wel vrouw wilde zijn (vroeger: meisje) maar dat dat toch niet kon. Ik ben als jongen opgegroeid naar man. Ik droeg mannekleren, deed mannedingen. Make-up? Leuke kleren? Ja, ik keek er naar en verlangde er naar maar actief iets er mee doen? Nee. Dat deed ik niet. Ik hield mezelf voor dat het een leugen was, dat ik geen vrouw kon zijn.

Maar pas vorig jaar kwam ik tot de conclusie dat De Leugen andersom in elkaar stak: ik was geen man maar vrouw. Dat men mij kende als man, dat was een leugen en ik heb het geaccepteerd.
De Leugen is dat ik als jongen ben opgevoed terwijl ik een meisje had moeten zijn, een vrouw.
In het begin deed ik heel veel vrouwelijke dingen; kleding, make up ach jullie kennen het wel. Maar zo gaandeweg begin ik in de gaten te krijgen dat uiterlijk niet het belangrijkste is. Ik ben nu al een aantal maanden aan de hormonen en ik verander daar door. Ook mijn denkwijze, ik accepteer mezelf meer en meer.

Als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat juist door negatieve reacties van anderen ik sterker ben geworden. Ik kreeg een maand of wat geleden een grote golf van negatieve reacties over me heen. Op zich deed me dat niet zoveel maar de personen van wie die reacties kwamen, mensen die ik al die tijd vertrouwd had, daar had ik dat niet van verwacht. Zo verlies je vrienden maar het heeft bewezen dat ik ben wie ik ben: vrouw. Daardoor heb ik ingezien wat ik ben, wie ik ben.

Maar vooral kan ik me vinden in:

ik heb soms het idee dat het een soort avontuur is...een donkere ruimte...waar je op de tast jezelf in terug moet leren vinden...

maar dan zonder een weg terug

[mina]

maar dan zonder een weg terug

thanks for the reply en herkenbaar leanne, behalve dan dat ik niet echt mannelijke dingen ofzo heb gedaan... heb gewoon maar een beetje aangeleefd omdat ik me geen houding wist te geven

aaach ik ben zielig!

hihi nee hoor
hey maar jij ziet er al leuk vrouwelijk uit zeg op die foto...
gaat goed...
waarom FFS, lijkt me niet nodig

groeten
mientje

[Leanne]

hey maar jij ziet er al leuk vrouwelijk uit zeg op die foto...
gaat goed...
waarom FFS, lijkt me niet nodig

groeten
mientje

Hoi Mientje,

Dat is een foto die en passant járen genomen is tijdens een zeskamp waarbij we opgemaakt werden. Het was niet eens mijn eigen bril. Toen ik de foto's terugzag ben ik me echt wel wezenloos geschrokken. Want dat was ik, als vrouw. Zoals ik zou moeten zijn. Ik vond mezelf best goed gelukt maar heb die foto's altijd bewaard. Vandaag of morgen ben ik weer zo, maar dan voorgoed !

Overigens heb ik zelf ook het gevoel dat ik maar wat aangeleefd heb hoor, ik herken dat heel goed. Gewoon omdat ik niet beter wist.

Leanne