Moderator: Moderators
Toch is die angst bij mij groter dan de angst om een paar jaar korter te leven.die vrouw werd maar zijn baan kwijtraakte en vervreemd raakte van vrouw, kinderen en vrienden. Die zat helemaal alleen met een uitkering op een flatje. De vraag is dan, achteraf: had zij niet beter kunnen blijven zoals ze was? Wat brengt het meeste ongeluk? Tevreden zijn over je lichaam maar alles om je heen verliezen, of ontevreden zijn over wie je bent maar toch een sociale structuur hebben?
. Maar dat is wellicht iets te OT 
Het was voor mij een soort besef nadat ik besloot dat er, net zo min als sinterklaas, kerstman of de paashaas, geen god bestaat.Chloe'tje schreef:@Saartje
Mmm, ja, is ook een benaderingswijze, maar dat heb je of dat heb je niet. Lijkt mij lastig om 'aan te leren'. Net zoiets als bidden als je niet gelovig bent. Voor de zekerheid of zo.
Ik geloof je op je woord; die bereidheid heb ik (nog) niet en dus ga ik ook niet proberen of het wel meevaltIk heb zelf gemerkt dat zodra je bereidt bent alles op te geven, vrienden, familie, etc, dat je dan pas echt kan gaan leven zoals je wil.
Is t heel wreed om te denken dat het een misschien verband houdt met het andere?antoinette41 schreef:Is er niemand op het forum , die in de begintijd (30-40jaar terug)geopereerd werd?
Dan hebben we een leidraad, van hoe oud je ongeveer kan worden.
Sekse ouder geen kwestie voor kind
Zijn pruik werd van zijn hoofd gerukt en bij haar in de kinderwagen gegooid. Maar haar zat zijn transseksualiteit nooit in de weg, schrijft dochter Nora Uitterlinden.
NORA UITTERLINDEN.
Emeritus hoogleraar transseksuologie Louis Gooren snapt de onontkoombaarheid van transseksualiteit als geen ander: ‘Zo vaak al heeft hij in die 30 jaar zijn patiënten verdedigd als er weer eens kritiek kwam omdat ze psychisch gestoord zouden zijn, omdat hun behandeling verminkend zou zijn, of juist het toppunt van luxe’, schrijft Ellen de Visser in een sympathiek interview met Gooren (Intermezzo, 18 juli).
Goorens respectvolle benadering spreekt ook uit zijn begrip voor het feit dat transseksuelen vaak een moeilijk leven hebben. ‘Het is toch vreselijk als je tegen je eigen vrouw moet zeggen: ik ben eigenlijk ook een vrouw. En wat doe je als kind met een transseksuele ouder? Dat is niet te behappen.’ Het interview eindigt met Goorens wens dat transseksualiteit ooit niet meer zal bestaan. Respect of niet, het lijkt erop dat Goorens eigen normen over een goed leven naar voren komen.
Dat zelfs een hoogleraar transseksuologie normatieve ideeën over gender en seksualiteit heeft, is niet nieuw voor mij. Een kwart eeuw geleden was mijn vader enige tijd onder behandeling bij Louis Gooren en de psycholoog Anton Verschoor. Mijn ouders wilden de mogelijkheid houden om kinderen te krijgen. Daarvoor moest mijn vaders zaad voordat hij hormonen kreeg, worden ingevroren. Helaas werd mijn vaders ‘vaderwens’ door Gooren en Verschoor gezien als een teken dat hij niet toe was aan geslachtsverandering. Waarom werd zijn kinderwens als vaderwens gezien en niet als een lesbische moederwens? Of als een seksloze wens tot het opvoeden van kinderen samen met een vrouw die hij waardeert? Het is lastig om buiten bestaande ideeën over gender en seksualiteit te denken. Ook de eerste en enige hoogleraar transseksuologie lukt dat blijkbaar niet.
Erg vruchtbaar was de strijd van mijn ouders tegen dit normatieve idee over een kinderwens niet. Ik ben er nog wel van gekomen, maar broers of zussen kreeg ik niet. Uiteindelijk is mijn vader met zijn behandeling gestopt, toen hij steeds vaker op straat werd lastiggevallen. Daar liep een lange man in vrouwenkleren achter een kinderwagen. Zijn pruik werd van zijn hoofd gerukt en bij mij in de kinderwagen gegooid. Mijn vader koos voor mijn veiligheid en ging voortaan in mannenkleren met mij naar buiten. Als ‘man’ moest hij weer aan mannelijke normen voldoen, dus liep hij krom om zijn borsten te camoufleren.
Mijn vader zei deze week dat hij het interview met Gooren goed vond. ‘En vind je het dan oké dat Gooren wil dat transseksualiteit niet meer bestaat?’, vroeg ik verontwaardigd. ‘Ja, want je wenst het niemand anders toe.’ ‘O,’ zei ik beteuterd, ‘ik wel.’ Mijn schaamte over mijn vaders transseksualiteit is voorgoed verdwenen toen ik allerlei leuke gay-, trans- en queerscenes tegenkwam. Ik hield een gloedvol betoog over de rijkdom van mensen die niet thuis zijn in één cultuur, één gender of één vakgebied, iets waarvoor mijn intellectuele vader toch gevoelig zou moeten zijn. Die grensgebieden, dat is toch waar nieuwe inzichten ontstaan? ‘Er is niets aantrekkelijks aan transseksueel zijn’, zegt Gooren in het interview. In ieder geval wel iets, vind ik, zonder dat ik het zware proces van geslachtsverandering wil miskennen.
Nog meer vraagtekens zet ik bij Goorens idee dat de transseksualiteit van een ouder onbehapbaar voor een kind zou zijn. Toegegeven, ik heb wel eens andere, ‘normalere’ ouders gewild, maar wie niet? De transseksualiteit van mijn vader heeft mijn opvoeding niet in de weg gezeten, maar heeft er onderdeel van uitgemaakt. Andersom lijkt het mij voor transseksuelen goed om nieuwsgierige, onbevangen kinderen om je heen te hebben. Een kind kan makkelijker vertaalslagen maken. Zo wist ik als kleuter precies wanneer ik mijn vader bij zijn mannen- en bij zijn vrouwennaam moest noemen, zonder de ongemakkelijkheid die volwassenen zouden voelen. Transseksualiteit is voor mij altijd prima te behappen geweest.
Gooren hoopt dat de medische wereld ooit kan voorkomen dat er transseksuelen bestaan: ‘als de oorzaak van die afwijkende hersenstructuur wordt gevonden, kan transseksualiteit in de toekomst mogelijk voorkomen worden’. Dat neigt naar eugenetica: transseksuelen hadden beter niet geboren kunnen worden. Bovendien gaat Gooren voorbij aan de culturele betekenis van transseksualiteit. Die queerscenes met hun muziek, literatuur en kunst had ik nooit willen missen. En de vrije geest die mijn vader is, heeft mijn leven verrijkt.
De verandering die we moeten bewerkstelligen, is wat mij betreft een culturele. Racisme wordt ook niet opgelost door voortaan nog maar één ras geboren te laten worden. Onze geschiedenis en het heden leren dat we hard moeten blijven werken om elkaar gelijkwaardig te vinden ondanks verschil in geloof, gebruik of huidskleur. Leer er maar mee leven: we zijn niet allemaal hetzelfde en dragen verschillende geschiedenissen met ons mee. Een transseksueel wat zichtbaarder dan de meeste anderen.
-->